W samym sercu Wiednia, między uniwersytetem, neogotyckim Kościołem Wotywnym, Parkiem Zygmunta Freuda a oplatającym całe centrum Ringiem znajduje się jedna z najbardziej znanych zajezdni tramwajowych miasta - Schottentor. Każdego dnia przechodzą tamtędy setki ludzi - studentów, turystów, urzędników, bezdomnych.

Caspar Pfaundler, Austriak mieszkający na Tajwanie, wyławia z tego tłumu sześciu bohaterów i kreśli ich portrety z zaskakującą subtelnością. Wykorzystując długie zbliżenia i detale, dodając fragmenty animacji i monologu wewnętrznego, reżyser sprawia, że widz odnosi wrażenie, iż podsłuchuje myśli i ma wgląd w wyobraźnię bohaterów, w ich marzenia, pragnienia, fantazje.
Nie bez przyczyny w wywiadach Pfaundler przyznaje się do inspiracji twórczością Arthura Schnitzlera - psychiatry i pisarza z początku XX w., przyjaciela Freuda, autora głośnego, nie raz filmowanego Korowodu, sztuki będącej psychologiczną wiwisekcją Wiednia przełomu wieków. Nie bez przyczyny też dwoje głównych bohaterów to reżyser i jego asystentka oraz bezdomny, który chce umrzeć w kinie…

Na tę delikatną osnowę nakłada się, niedostrzegalna w pierwszej chwili, warstwa dokumentalna - portret tętniącego życiem, ale anonimowego w gruncie rzeczy miejsca, gdzie wszyscy mijają się obojętnie.

źródło: internet