Muszę przyznać, że do zapoznania się z „Wielkim murem” zachęcił mnie zwiastun. Wiem, że najczęściej nie warto im ufać, bo naszpikowane są 5 minutami pełnymi fajerwerków, które są jedynymi efektownymi w całym filmie, albo najzwyczajniej w świecie kłamią. Nie tym razem jednak. Trailer zapowiadał czystą, efekciarską (i to bez pejoratywnego wydźwięku) rozrywkę i to właśnie dostałam.

Grupa zachodnich najemników i rzezimieszków przemierza bezkresy Azji w poszukiwaniu czarnego prochu, broni marzeń, która ma zapewnić im bogactwo w Europie. Wyprawa jednak spełza na niczym, a ocalała cudem dwójka złodziejaszków trafia na Wielki Mur. Tam zostają pojmani przez dobrze zorganizowaną, acz w ich oczach ciut dziwną armię. Co gorsza, zaraz po ich przybyciu mur zostaje zaatakowany przez dziwne, krwiożercze bestie, które są niepodobne do żadnych im znanych zwierząt. Jedyną obroną przed potworami i to nie tylko Chin, ale i całego świata, jest właśnie Wielki Mur Chiński i stacjonująca na nim armia.

Po „Wielkim murze” Yimou Zhanga nie spodziewałam się głębokiej historii, która porusza serca i skłania do zadumy. Myślałam o obrazie raczej w kategoriach wizualnej rozrywki. I miałam rację. Nie brałam jednak pod uwagę, że Zhang w tak mistrzowski sposób zadziała na wyobraźnię. Fantastyczne zdjęcia, genialny dobór barw, ruchów, akcji oraz podłożona pod to wszystko ścieżka dźwiękowa, sprawiają, że „Wielki mur” to fantastyczne widowisko. Co więcej, żaden inny film wyświetlany w technologii 3 D nie zrobiła na mnie tak dużego wrażenia, jak obraz Zhanga. Pierwsze starcie z Tao Tei, dzięki zastosowanym jaskrawym barwom zbroi, stylowi walki oraz towarzyszącym jej dźwiękach bębnów, sprawiają, że wszystko przybiera kształt kolorowego tańca, mimo że w żaden sposób nim nie jest.

Pewnie można by się było przyczepić, że niektóre efekty specjalne w widoczny sposób są nierealne, wręcz bajkowe, Pamiętać jednak należy, że „Wielki mur” to nie jest kino historyczne, wybuchy i walki nie mają odwoływać się do przeszłych działań wojennych, to przygodowe fantasy i jako tak odbierane, może robić bardzo duże wrażenie. Ba! „Wielki mur” momentami ociera się o kicz, jednak we wprawnych rekach reżysera, nawet to zostaje obrócone w atut i wpisuję się idealnie w koncepcję widowiska. Obraz natomiast nie hołduje powszechnej znajomości angielskiego i na poziomie językowym „Wielki mur” trzyma się realiów – co w kinie należy do rzadkości.

Największy zarzut i to uzasadniony to niezwykle prosta i schematyczna fabuła. I tu historia nie broni się niczym. Rzezimieszek odnajduje w sobie pokłady honoru i uznaje, że warto zrobić coś z czystych pobudek pro publico bono. W tle majaczy jakaś iskierka miłosnego wątku. A na dokładkę wszyscy od początku wiemy, jaki będzie finał. Banał goni banał, klisza goni klisze. Jedyny plus, że przy całym obrazie można na fabułę przymknąć oko, bo jej wtórność w żaden sposób nie przeszkadza w dobrej zabawie i chłonięciu barwnej rzeczywistości stworzonej przez Zhanga.

Aktorsko jest bardzo dobrze. Nawet tak proste charaktery – które często można określić w kilku słowach, dzięki reżyserowi, ale i odtwórcom głównych ról – nabierają życia i zdają się bohaterami z krwi i kości.

Jeżeli szukacie czegoś, co pozwoli Wam oderwać się od szarej rzeczywistości, powrócić do czasów, kiedy królowała dziecięca wyobraźnia, a przede wszystkim dobrze się bawić, to „Wielki mur” jest idealną propozycją.