No i stało się. Bohater talent show doczekał się ekranizacji swojej historii. Czy to nowy trend w poszukującej coraz bardziej oryginalnych tematów kinematografii? Ciężko ocenić, ponieważ biografia Paula Pottsa jest na tyle niezwykła, że zdecydowanie nadaje się na film. Ale dobra podstawa fabularna to nie wszystko. „Masz talent” to płytka bajka ze stereotypowymi postaciami i tandetną realizacją.  Efektem jest familijno-muzyczna dramato-komedia, która swoim szerokim spektrum tematycznym idealnie wpisuje się w realia programów typu „Got Talent”. Niestety, podobnie jak te programy, również nic nie wnosi do naszego życia.

Jakby ktoś jeszcze nie wiedział Paul Potts to zwycięzca pierwszej edycji brytyjskiego „Mam Talent!”. Jego biografia przypomina American Dream w najczystszym wydaniu. Paul urodził się w robotniczej rodzinie w małym walijskim miasteczku, gdzie większość mieszkańców była związana z pracą w kopalni. Jak to z „cudownymi” dziećmi bywa, już od najmłodszych lat Paul wyróżniał się ogromnym talentem i pasją do śpiewania, co nie przysporzyło mu popularności wśród rówieśników. Przełomem w jego życiu był pierwszy publiczny występ w miejskim barze, dzięki któremu zarobił pieniądze potrzebne na studiowanie w Wenecji. Tam piął się na szczyt, aby zaliczyć spektakularny upadek przed swoim największym idolem Luciano Pavarottim. W zasadzie jego dalsze losy polegały na ciągłym wdrapywaniu się na szczyt i upadkom, aż do osławionego występu w telewizji, który zmienił jego życie.

Nie wiem na ile biografia głównego bohatera była zgodna z prawdą, ale przyznam szczerze, że sama historia była naprawdę ciekawa. Seria niefortunnych zdarzeń jakich doświadczył Paul jest porównywalna z Forrestem Gumpem. Twórcy chyba nawet próbowali się na tym dziele wzorować, ale efekt jest dość mizerny. Film nie porusza, tylko momentami bywa śmieszny, a przede wszystkim jest nudny. Nawet ścieżka muzyczna nie powala na kolana. Jest to spory zawód, zwarzywszy na największą gwiazdę wśród ekipy twórców dzieła, czyli reżysera.  David Frankel to osoba odpowiedzialna za takie hity jak serial „Kompania Braci” i „Seks w wielkim mieście”. Częściowo sprawdził się także na wielkim ekranie w jednej z lepszych komedii romantycznych jakie widziałem - „Diabeł ubiera się u Prady”. Tym bardziej możemy odczuwać zawód, bo wydawać by się mogło, że są to filmy z podobnej półki.

„Bohater talent show” to już chyba nowy zawód. XXI wiek dostarczył nam tyle programów lansujących „zwykłych ludzi, którzy spełniają swoje marzenia”, że prawdopodobnie można wyżyć z samego pokazywania się w telewizji. Jednak, gdy reflektory w studiu już gasną a castingi są pełne nowych, młodych i żądnych sławy uczestników, o starych gwiazdach już nikt nie pamięta. Podobnie jest z filmem „Masz talent!”. Przez chwilę może was rozśmieszyć i wzruszyć, ale żaden z elementów filmowego rzemiosła nie jest warty zapamiętania.