Gwiezdna Saga zakończyła się na sześciu epizodach (dla najbardziej ortodoksyjnych fanów na trzech). Mylili się jednak ci, którzy sądzili, że George Lucas mógłby na tym poprzestać. Oto bowiem do kin wchodzi pilot serialu animowanego pt. „Wojny Klonów”.

 

Bitwa w odległej galaktyce trwa nieprzerwanie. Kiedy porwany zostaje syn Jabby Hutta, zarówno siły Republiki jak i Imperium wiedzą, że może to przechylić szalę zwycięstwa na jedną ze stron. Kto stoi za tym spiskiem i jest na tyle potężny, by zadzierać z Huttami? Odpowiedź na to pytanie muszą znaleźć Rycerze Jedi.

 

Akcja, akcja, akcja – tak najkrócej można by streścić „Wojny Klonów”. Nie ma w nich miejsca na polityczne dywagacje czy moralne rozterki. Jest błyskawiczne tempo. I bardzo dobrze! Film (a następnie serial) jest skierowany głównie do młodszych widzów, a oni taki stan rzeczy z pewnością przyjmą bez słowa sprzeciwu. Co istotne, fabuła nie jest zagmatwana, przez co o uczuciu zdezorientowania raczej nie ma mowy (może z wyjątkiem pierwszych minut filmu). Do tego dochodzą wątki humorystyczne (np. sceny z małym Huttem), które z pewnością rozbawią dzieciaki.

 

Najmłodsi fani raczej wybiorą się na dubbingowaną wersję „Wojen Klonów”. Jeśli porównać ją do wersji znanej z „nowej” trylogii, to wiele się nie zmieniło, gdyż głównym postaciom głosów użyczyli ci sami aktorzy. Choć nie przepadam za dubbingiem (zwłaszcza w „Gwiezdnych Wojnach”), to jednak obiektywnie przyznam, że dość szybko przestał on kąsać moje uszy. Stało się tak pewnie dlatego, ponieważ głosy są trafnie dobrane do postaci i nawet „główna rola” Jacka z „Klanu” (Tomasz Bednarek) nie przeszkadzała mi w dobrym odbiorze filmu.

 

Jako że „Wojny Klonów” są animacją, strona wizualna powinna być na możliwie jak najwyższym poziomie. Bywa z tym różnie. Np. tło, ruchy istot żywych czy robotów są wykonane bardzo dobrze i przyjemnie się na nie patrzy. Gorzej jest przy zbliżeniach twarzy. Słabo wykonana została mimika niektórych postaci (Anakin, Obi-Wan, Hrabia Dooku), picie przez nie napoi (wyraźnie niedopracowane), jak również takie elementy jak: włosy, wąsy, brody, które sprawiają maksymalnie sztuczne wrażenie, jakby były wyrzeźbione w drewnie. Szkoda, bo taka „kanciastość” nieco psuje ogólnie bardzo pozytywne wrażenia odnośnie wizualnej strony produkcji.

 

Każdy fan Gwiezdnej Sagi wie, jak ważna jest w przypadku tego dzieła muzyka. W „Wojnach Klonów” odpowiada z nią niejaki Kevin Kiner, któremu do Johna Williamsa jeszcze sporo brakuje. Osobiście uważam ścieżkę dźwiękową Kinera za całkiem udaną i trafnie wpasowującą się w ekranowe wydarzenia, choć nie sądzę, by sprawdziła się także w oderwaniu od obrazu. Najbardziej dokuczliwy jest brak konkretnego motywu przewodniego, a interpretacje tematów Williamsa lepiej brzmią jednak w oryginale.

 

„Wojny Klonów” to bardzo udana animacja. Chociaż skierowana przede wszystkim do Padawanów, powinna zainteresować także Mistrzów Jedi. Cóż, wytwórnia Lucasa zaostrzyła apetyt na serial, ale nie tylko – we mnie wywołała jednocześnie uczucie żalu. Żalu, że „nową” trylogię ogląda się znacznie gorzej niż „zwykłą” animację.