Autorka zabiera widza do Rumunii, do neuropsychiatrycznego centrum Călugăreni, w świat niemal niedostępny dla publicznej świadomości. Żyją tu ludzie postrzegani przez ogół jako chorzy, niepełnosprawni umysłowo. Marginalna społeczność, która, uciekając przed „systemem”, uciekając przed niewolnictwem implikowanemym przez „społeczną integrację”, otrzymuje w zamian przywilej refleksji, określania siebie.

Świat, który jest „zerem” z perspektywy społecznej użyteczności, posiada głęboką, niesplamioną, ludzką wartość. Pozornie absurdalne działania nabierają drugiego znaczenia, głęboko emocjonalnego - jedynym sposobem ucieczki przed esencjonalnym absurdem istnienia, jest miłość.

źródło: internet