Czy w obecnych czasach można jeszcze stworzyć dobry horror? Niekoniecznie nowatorski, inny, wystarczy taki, który rzeczywiście przestraszy widza i przyprawi go o gęsią skórkę. Powiedzmy sobie szczerze, ostatnio, mimo sporej ilości zalewających filmowy rynek produkcji grozy, rzadko która z nich zasługuje na miano horroru. Mamy komedie, nieudane kontynuacje czy bliżej niezidentyfikowane obiekty. A horrorów, i to dobrych, brak. W pewnym momencie obniżyłam nawet swój próg oczekiwań, pragnęłam, choć kilku scen, gdzie poczuję atmosferę grozy. Cóż, nawet to nie pomogło. Czy jest jeszcze jakiś ratunek dla tego gatunku? Okazuje się, że tak – wystarczy wybrać się na „Naznaczonego 3”.

Quinn pragnie za wszelką cenę skontaktować się z duchem swojej zmarłej rodzicielki. By móc z nią porozmawiać, udaje się do jednego z najlepszych medium w Ameryce – Elise. Ta jednak nie jest w stanie skontaktować się z matką bohaterki, ktoś jej w tym przeszkadza. Ktoś bardzo zły, zdolny do wszystkiego. Ktoś, kto sprawia, że Quinn ulega wypadkowi. Przeżywa, jednak to, co ją czeka, wykracza poza wszelkie zrozumienie. Czy dziewczynie uda się przetrwać? Czego chce od niej demon, który ją prześladuje?

„Naznaczony 3” to prequel do „Naznaczonego” i „Naznaczonego 2”, więc niech Was nie zdziwi fakt, że w produkcji pojawia się kilka postaci znanych ze wcześniejszych, choć czasowo późniejszych, odsłon serii. Ma to swoje wady, jak i zalety. Widz wie, co czeka owych bohaterów, zdaje sobie sprawę, że w najnowszym filmie nie grozi im żaden większy uszczerbek na zdrowiu. Zaletą jest natomiast fakt wyszukiwania powiązań pomiędzy poszczególnymi częściami. Poznajemy wcześniejsze losy Elise i historię stojącą za jej podróżami w ciemność.

Skupmy się teraz na najważniejszym aspekcie produkcji – strachu i grozie. Fabuła niestety jest bardzo przeciętna i podobna do innych filmów, gdzie pojawiają się potwory. Można nawet przyznać, że została ona potraktowana po macoszemu i posiada sporo luk i niedomówień. Fabularnie „Naznaczony 3” nie jest niestety dobra produkcją. Można to tłumaczyć faktem, iż twórcy skupili się bardziej na przestraszeniu widza, niż na zaciekawieniu go opowiadaną historią. Tak, jeżeli chodzi o dreszczyk, w filmie można znaleźć kilka ciekawych smaczków. Bardzo często coś wyskakuje, cały czas coś się dzieje. Nawet zakończenie dostarcza sporych emocji, choć jest przewidywalne. Postać „Człowieka, który nie może oddychać” budzi grozę, mimo że nie okazuje się najstraszniejszym wymysłem horrorów. A klimat? Rzeczywiście można go kroić nożem – gęsto, niebezpiecznie i strasznie.

Choć i tak z całej trylogii niezmiennie najlepsza pozostaje pierwsza część. Warto jednak dodać, że „Naznaczony 3” okazał się lepszy, czyli straszniejszy, bo nie liczę nieudanej fabuły, od „Naznaczonego 2”. Szkoda tylko, że ta historia tak bardzo kuleje. „Naznaczony 3”, jeżeli mowa o grozie, to w miarę dobry horror. Nie najlepszy, ale przynajmniej pojawia się kilka naprawdę ciekawych momentów – jak choćby starcie Elise i demona. Fabularnie nie jest natomiast za ciekawie. Ot, historyjka o próbie walki z siłami zła. Jeżeli jednak podobały Wam się wcześniejsze produkcje, ta również przypadnie Wam do gustu.