Dwa lata temu, podczas pobytu w domu moich rodziców na wsi, szukałem jakieś książki do czytania. Zamiast niej znalazłem swoje stare pamiętniki. Byłem zaskoczony, bo okazało się, że najstarsze zostały napisane, kiedy miałem 8 lat. Dwa tygodnie później znalazłem się w Penzie - 700 km za Moskwą. Prowincjonalna Rosja wygląda jak Polska 20 lat temu. Miałem poczucie, jakbym znalazł się w scenografii swojego dzieciństwa. Przez przypadek trafiłem do szkoły kadetów. Zobaczyłem maszerujących w kolumnie chłopców ubranych w wojskowe mundury. Najmłodsi mieli 7 lat, najstarsi 17. Odnalezienie pamiętników oraz wizyta w szkole sprawiły, że wróciłem wspomnieniami do czasów dzieciństwa i postanowiłem zrobić o tym film. Spośród 400 uczniów szkoły wybrałem 5 bohaterów do mojego filmu. Najmłodszy ma 8 lat, najstarszy 17. W każdym z nim odkryłem cząstkę siebie sprzed lat. Przyjrzałem się z kamerą, jak wygląda ich zwykły dzień. W ten sposób powstał film, który z jednej strony jest podrożą w czasy dzieciństwa, z drugiej - opowieścią o niełatwym losie współczesnej Rosji.
Kiedy kończy się nasze dzieciństwo? Jak ten proces przebiega? Czy jest konieczny? Co tracimy, gdy stajemy się dorośli?
Piotr Stasik, reżyser.

źródło: internet