Bohaterem filmu jest aktor Nicolas Cage. Jest on jednak pewną alternatywną wersją prawdziwego aktora, gdyż "Nieznośny ciężar wielkiego talentu" nie jest filmem biograficznym, ani dokumentem, ale pewną mieszanką gatunkową, na którą składają się w przeważającej części buddy movie, film akcji z wątkiem szpiegowskim, sensacyjny - o porwaniu, dramat, komedia i film o kręceniu filmu. W przeważającej mierze jest to komedia.

Cały scenariusz odwołuje się do biografii i filmografii Nicolasa Cage'a, który ma imponujący dorobek i stał się swego rodzaju ikoną Hollywood. Jego kariera z wyżyn (laureat Oscara, topowy aktor) spadła w dół, do kiepskich filmów klasy B (lub niższej), w których pojawiał się przez ponad dekadę. Od niedawna aktor jednak zaczyna znów zbierać pozytywne recenzje krytyków (m.in. za rolę w filmie "Świnia" w reżyserii Maichaela Sarnoskiego).

W filmie "Nieznośny ciężar wielkiego talentu" nie chciał początkowo zagrać, obawiając się, że będzie to satyra na jego karierę, czy osobę. Dał się jednak przekonać reżyserowi Tomowi Gormicanowi, został również współproducentem filmu.

Dobiegający sześćdziesiątki (56 lat) aktor prezentuje się na ekranie doskonale. Przystojny, zadbany, bez śladu siwizny sprawia wrażenie jakby zdecydowanie odżył, być może za sprawą pozytywnych zdarzeń w życiu osobistym lub nowych, dobrych ról filmowych.

Filmowy Nicolas Cage ma poczucie, że zniknął, ale nie na dobre i to z pewnością łączy go z pierwowzorem. Obraz zaczyna się od sceny oglądania filmu z Nicolasem Cage'm przez jego fankę i jej chłopaka. To Maria Delgado, córka kandydata na prezydenta Katalonii. Następuje dramatyczne wydarzenie, po którym na ekranie pojawia się on. Właśnie ma rozmowę w sprawie roli w nowym filmie, stara się pokazać próbki swych aktorskich możliwości w nadziei, że rolę dostanie. Filmowy Nicolas ma kłopoty finansowe (600 tys. dolarów długu w hotelu w Los Aneles) i osobiste - rozwodzi się z żoną i nie potrafi dogadać się z nastoletnią córka, z którą uczęszcza na terapię. Na domiar złego prześladuje go alter ego - wyimaginowany Nick, będący jego młodszą wersją, który często na niego krzyczy (You are Nick fucking Cage!), a nawet bije, by postawić go do pionu. Rola w nowym filmie bardzo by mu się przydała, niestety jej nie dostaje. Bohater decyduje się na zakończenie kariery aktorskiej, ale przedtem zgadza się na jeszcze jedno zlecenie. Ma być honorowym gościem na przyjęciu urodzinowym fana, który jest hiszpańskim milionerem. Za to zlecenie ma zainkasować milion dolarów. Wsiada więc w samolot i leci na Majorkę, do luksusowej rezydencji Javiego Gutierreza. Po przylocie zbliżają się do niego, a następnie proponują pewną misję tajni agenci amerykańskich służb. Filmowy Cage się jej podejmuje. Tymczasem zaprzyjaźnia się ze swoim gospodarzem, przeżywają razem szalone przygody, po to by nabrać weny do stworzenia scenariusza wspólnego filmu.

Na ekranie zobaczymy dwie świetne kreacje aktorskie. Nicolas Cage zagrał na pograniczu groteski, nie dając tego po sobie poznać i pokazał, że ma dystans do granej przez siebie postaci. Partneruje mu równie dobry, ale znający swoje miejsce Pedro Pascal. Obaj dwoją się i troją, by zapewnić widzom rozrywkę - skaczą z klifu, jadą samochodem na przejażdżkę po zażyciu LSD, czy uciekają gangsterom.

Akcja filmu ma dynamiczne tempo i obfituje  w  fajne gagi. W większości są to jednak klisze z filmów akcji i inne ograne motywy. Dziwi nieco fakt, że hiszpański milioner jest szefem gangsterskiego kartelu, co raczej bardziej pasowałoby do Ameryki Południowej, ale kto by się nad tym zastanawiał, kiedy Nicolas Cage chodzi po gzymsie okazałego budynku, czy zwiedza niezwykłą izbę gospodarza poświęconą osobie i filmom Nicolasa Cage'a.

W "Nieznośnym ciężarze wielkiego talentu" jest mnóstwo odwołań do filmów Cage'a, tych z okresu jego wielkości. Padają bezpośrednie nawiązania do takich filmów jak "Twierdza", "Kapitan Corelli", "Rycerz pierwszej damy", czy "Bez twarzy". Ten ostatni jest według Javiego numerem 1 na jego liście najlepszych filmów w ogóle. Na trzecim miejscu znajduje się "Paddington 2", a wspólne oglądanie go zbliża jeszcze bardziej obu bohaterów.

Zdjęcia do filmu są udane. Na ekranie pokazane zostały piękne pejzaże Majorki i kameralne, luksusowe wnętrza z ciepłym światłem w półmroku. Oprawa muzyczna podkreśla klimat filmu - to ciepłe, hiszpańskie rytmy, wśród których słychać i utwory muzyki chóralnej.

Końcówka filmu zawiera satyryczne akcenty na Hollywood i produkcje filmowe. Oglądany film przeradza się w film nakręcony przez bohaterów, w którym widzimy w tle gmach z amerykańską flagą, przypominający o znanym nadmiernym patosie, a na ekranie pojawia się popularna gwiazda filmowa. Podkreśla to fakt, że w "Nieznośnym ciężarze wielkiego talentu" mieszają się scenariusze - ten filmowy z tym tworzonym przez Javiego i Nicolasa (i chyba ten drugi wpływa na pierwszy).

Laureat Oscar z 1995 roku za rolę w "Zostawić Las Vegas" pokazał, że nic a nic nie ubyło mu talentu. Tym razem dane mu było zagrać w dynamicznej komedii u boku świetnego partnera. Udało się stworzyć ciekawy i zabawny film, dający solidną dawkę dobrej rozrywki.