Druga odsłona „Powrotu do przyszłości” jest logiczną kontynuacją swojej poprzedniczki. Rozpoczynając się w momencie, w którym skończyła się część pierwsza, z miejsca wciąga w wir wydarzeń, utrzymując wysoki poziom wypracowany przez jedynkę.

Doktor Brown zabiera Marty’ego i Jennifer do roku 2015. Celem wyprawy jest zapobiegnięcie wypadkom, które rozpoczną upadek przyszłej rodziny McFly’ów. Choć zadanie zostaje wykonane, nieoczekiwany splot wydarzeń powoduje katastrofalne skutki w roku… 1985. By przywrócić porządek, doktor i Marty przenoszą się do dobrze znanego 1955 roku.

Scenariusz „Powrotu do przyszłości II” zachwyca nie mniej od skryptu części pierwszej. W tym przypadku opowieść jest jednak bardziej skomplikowana, gdyż bohaterowie, odbywając więcej podróży w czasie, powodują większą ilość zwrotów akcji. Niezwykle udanym zabiegiem okazało się ponowne osadzenie części wydarzeń – tyle że z innej perspektywy – w 1955 roku, dzięki czemu widz ma możliwość zgoła odmiennego spojrzenia na znane mu sytuacje. Dostarcza to przedniej zabawy, znakomitej, wciągającej rozrywki.

Można stwierdzić, że wszystkie atuty, które posiadała pierwsza odsłona trylogii Roberta Zemeckisa znaleźć można także w części drugiej. Ucho ponownie cieszy „żywa”, zintegrowana z ekranowymi wydarzeniami muzyka Alana Silvestri, zaś dla oka ucztą jest oglądanie poczynań głównych bohaterów. Ciekawostką jest, że niektórzy aktorzy wystąpili w podwójnych, potrójnych, a nawet poczwórnych (!) rolach. Między innymi właśnie dlatego obserwowanie walki kolejnych pokoleń rodzin McFly’ów i Tannenów stanowi prześmieszną przygodę.

„Powrót do przyszłości II” ogląda się z dużym zainteresowaniem, bez chwili nudy. W filmie Zemeckisa dzieje się naprawdę wiele, historia Marty’ego, doktora Browna i Biffa bawi i intryguje zarazem. Niesamowita komedia!