David Cronenberg rozlicza się z Fabryką Snów, którą przedstawia jako miejsce pozbawione skrupułów, bezduszne, wydobywające z ludzi to, co najgorsze. Do „Mapy gwiazd” udało mu się zebrać doskonałą obsadę aktorską, która w każdej scenie zatraca się w swoich bohaterach, ukazując ich tragizm. 

„Mapy gwiazd” to opowieść o kilku postaciach, których losy są mniej lub bardziej połączone. Cronenberg wrzucił do jednego wora wszystkie możliwe typy osobowościowe, jakie prawdopodobnie można napotkać w Hollywood. Mamy podstarzałą aktorkę – Havanę, która żyje w cieniu legendy swojej zmarłej matki i próbuje wskrzesić swoją karierę. Jeroma, młodego szofera, który próbuje zaistnieć jako aktor i scenarzysta, a także rodzinę Weissów. Hollywoodzki ród, który składa się z głowy rodziny – terapeuty gwiazd, który skupiony jest na promocji swojej książki, żonę i matkę, która większość czasu poświęca karierze 13-letniego syna, który jest idolem nastolatek, od lat walczącym z uzależnieniem od narkotyków. W tyglu stereotypowych postaci z Fabryki Snów pojawia się młoda dziewczyna, Agatha, która przybywa do Los Angeles. 

Cronenberg nie koloryzuje. Hollywood przedstawia jako miejsce pozbawione skrupułów, pełne hipokryzji i do granic możliwości zepsute. To druga strona medalu, która często pomijana jest w budowaniu obrazu życia gwiazd filmowych przez media. W opinii publicznej Los Angeles jawi się jako miejsce, w którym spełniają się marzenia o sławie i bogactwie. Kto z nas nigdy nie pomyślał sobie, jak to jest być gwiazdą, która pławi się w luksusach? Cronenberg, poniekąd, odpowiada na to pytanie. Jednak on prezentuje ciemną stronę mocy. Hollywood to świat, który niszczy ludzi i wydobywa z nich najgorsze cechy, jakie można sobie wyobrazić. 

Walka o role, dochodzenie do celu po trupach, problemy z narkotykami, ciągłe sesje terapeutyczne i stos tabletek, które mają pomóc w codziennej walce. Życie gwiazd Hollywood nie jest usłane różami, a miejsce, w którym przyszło im żyć, wcale nie ułatwia im walki ze swoimi demonami. Spośród całej gamy bohaterów, jakich wprowadził reżyser, największą uwagę przykuwa Havana, w którą wcieliła się genialna Julianne Moore. Podstarzała aktorka, próbująca wrócić na szczyt. Havana jest córką legendarnej gwiazdy kina kobiety, która wzbudzała zachwyt publiczności krytyków. Nic dziwnego, że w życiu dorosłym Havana nie radzi sobie z przeszłością. Ciągłe porównywania do utalentowanej matki, brak perspektyw na dobre role. Havana jest idealnym przykładem człowieka, który został dogłębnie wyniszczony przez Hollywood. Podobną drogą podąża 13-letni Benji, idol nastolatek, gwiazdor serii przynoszącej miliardowe zyski. Jednak mimo dramatycznych historii poszczególnych bohaterów, żaden z nich nie wzbudził mojej sympatii. W większości są zepsuci do granic możliwości, egoistyczni, nie widzący nic poza czubkiem własnego nosa. 

Warto dodać, że „Mapy gwiazd” to wbrew pozorom nie jest przejmujący dramat. Reżyser w dość luźny, nieco karykaturalny sposób przedstawia historie poszczególnych bohaterów. Cały film to bardziej satyra na całą tę Fabrykę Snów, do której wciąż przybywa tysiące zagubionych duszyczek, które marzą o wielkiej karierze na ekranie, czy estradzie. Cronenberg odsłania kurtynę, przedstawiając miejsce, w którym już dawno zapomniano, jak to jest być człowiekiem, a jedyne, co się liczy to dążenie do celu po trupach. Hollywood Cronenberga to świat zgniły, którego drugim imieniem powinna być hipokryzja. 

Fani twórczości Cronenberga zdecydowanie powinni obejrzeć „Mapy gwiazd”. Z kolei, jeśli ktoś do tej pory nie miał okazji zapoznać się z jego filmami, lepiej powinien zacząć od innych pozycji. „Mapy gwiazd” to dobry film, ale momentami dość nierówny. Cała podróż wydaje się nieco pozbawiona celu, a bohaterowie wzbudzają co najwyżej odrazę i politowanie. Choć znakomitych kreacji aktorskich nie można odmówić.