Tematem Les glaneurs et la glaneuse jest wielowiekowa tradycja zbierania resztek plonów pozostałych na polu po żniwach. Dawniej pokłośnicami bywały wiejskie kobiety, w filmie zaś widzimy, iż zbieranie resztek stało się sposobem na życie dla wielu grup społecznych: bezdomnych, młodzieży, filantropów i artystów. Film zaczyna się w Muzeum d’Orsay, gdzie pokazane jest słynne płótno*, do którego autorka nieraz jeszcze powraca, podobnie jak do początków kina i swoistego „zbierania resztek” obrazów. Wśród bohaterów jej wywiadów są wiejska kobieta, hodowca winorośli, popularny kucharz, artysta tworzący ze znalezionych przedmiotów, barman, człowiek, który od 10 lat utrzymuje się dzięki zbieraniu śmieci, a także potomek Étienne-Jules’a Marey’a, jednego z wynalazców kina.

Tematyka filmu jest bardzo szeroka, opowiada m.in. o procesie starzenia się reżyserki, o małych kamerach cyfrowych, o wielkich ciężarówkach w trasie (w powiązaniu z produkcją rolną i konsumpcją, ale także jako wyraz zachwytu nad nimi samymi), o ekologicznych katastrofach kultury konsumpcyjnej, o radości ze znalezienia na ulicy krzesła, jak również o upodobaniu autorki do estetyki gnicia i rozpadu. Obok krytyki społecznej ekonomii wytwarzającej bezrobocie, są w tym dokumencie stałe elementy twórczości Vardy: przyjemność, jaką odnajdujemy w poznawaniu, osobisty komentarz, piękno obrazu i wytrawna skromność całości.

źródło: internet