Wnikliwa filmowa podróż do świata sadomasochistycznych praktyk. Reżyser pokazuje tu praktykujących tego typu zachowania ludzi, ale ukazuje ich nie tyle jako patologiczne jednostki, lecz normalnych obywateli, którzy nie chcą sprzeciwiać się własnej naturze. Ta dokumentalna podróż „do serca ciemności” odcina się od jakiejkolwiek autorskiej interpretacji, pozostawiając widzom otwarte pole do interpretacji.

Altair kocha konie, w każdym tego słowa znaczeniu. Fronéma nie potrafi żyć bez lateksowych ozdobników i lubi ból. Lenka prowokuje swoją charyzmą i jest swego rodzaju ikoną. Natomiast Terezie, gdy nie zagłębia się w świat sadomasochistycznych doświadczeń, jest polityczną aktywistką i przykładną pracownicą rządową. Reżyser obserwuje każdego z nich. Przedstawia ich nietypowych pasje i pokazuje ukochane „zabawki”. Nie boi się także wkraczać w ich prywatne życie, odsłaniając to, co czwórka bohaterów wykorzystuje, aby poczuć, że naprawdę żyją.

Zagłębianie się w świat bólu nie jest w filmie przyjemnym doświadczeniem, ale celem nie jest tu epatowanie, lecz zademonstrowanie faktu, że ci ludzie nie łamią prawa, lecz pragną wolności. Czy film jest jednak w stanie przebić się przez barierę obawy przed nieznanym?

źródło: internet