Niezależnie od tego, jak potoczy się dalsza kariera tej młodej aktorki, ma już ona zapewnione swoje miejsce w annałach kina. Zawdzięcza je swoim wielkim, ciemnym oczom oraz uśmiechowi, któremu nie potrafi się oprzeć chyba żaden reżyser. Międzynarodowej publiczności po raz pierwszy te szczególne atrybuty Audrey Tautou pokazał w pełni Jean-Pierre Jeunet ("Delicatessen", "Miasto zaginionych dzieci") w filmie, który stał się jednym z największych hitów kina francuskiego początku XXI wieku, a mianowicie w ciepłej i pełnej optymizmu komedii-bajce "Amélie. Le Fabluleux destin d'Amélie Poulain" (2001).

Francja jednak miała okazję podziwiać Audrey już wcześniej. Przed kamerą zadebiutowała ona w roku 1996 w telewizyjnej produkcji "Coeur de cible". Była wtedy jeszcze studentką literatury francuskiej oraz słuchaczką kursów aktorskich Cours Florent w Paryżu. Zresztą występy przed kamerą długo traktowała jako swoistą zabawę, nieomal młodzieńczy kaprys. Mając wiele innych zainteresowań (w liceum specjalizowała się w naukach ścisłych), nie była pewna czy właśnie temu zawodowi chce poświęcić swoje życie. Nie mniej, przez kolejne trzy lata regularnie pojawiała się w niewielkich rólkach w realizacjach przeznaczonych na mały ekran: "La Vérité est un vilain défaut" (1997), "La Vieille barriere", "Bébés boum", "Chaos technique " (wszystkie: 1998), "Le Boiteux: Baby blues" (1999). W 1999 r. telewizja Canal + przyznała jej nagrodę dla Najlepszej Nowej Twarzy.

Pierwszy większy sukces przyszedł dopiero z rolą pracownicy zakładu kosmetycznego w komedii "Vénus beauté (institut)" (1999) Tonie Marshall, opowiadającej o poszukiwaniu szczęścia i miłości. Aktorstwo i charyzma Audrey, wówczas 21-letniej, zaskoczyły wszystkich. Kreacja przyniosła jej prestiżową statuetkę Cezara dla Najbardziej Obiecującej Aktorki (Meilleur espoir féminin). Rok później Francuzi mogli zobaczyć dziewczynę aż w czterech filmach: "Le Battement d’Aile du Papillon" (reż. Laurent Firode), "Épouse-moi" (reż. Harriet Marin), "Voyous Voyelle" (reż. Serge Meynard) i, u boku Vincenta Pereza oraz Fanny Ardant, w filmowej biografii Denisa Diderota - "Le Libertin" Gabriela Aghiona. "Amelia" to jej trzynasty występ filmowy.

Paradoksalnie, Tautou nie była pierwszym wyborem Jeuneta do tytułowej kreacji – młodziutkiej kelnerki z Monmartre, która postanawia uszczęśliwić wszystkich nękanych przez życiowe smutki. Początkowo reżyser widział w tej roli Emily Watson. Brytyjka wycofała się jednak z projektu. Jeunet długo nie mógł znaleźć zastępstwa, aż zobaczył plakat reklamujący "Vénus beauté (institut)", na którym widniała została podobizna Audrey. Na castingu aktorka wypadła znakomicie, a na planie jeszcze lepiej. W recenzjach porównywano ją do Audrey Hepburn i to bynajmniej nie tylko ze względu na to samo imię, a raczej podobne połączenie delikatności z niezwykłym temperamentem i osobistym urokiem. Tautou stała się gwiazdą, którą podziwiali zarówno krytycy, jak i zwykli widzowie. Rola przyniosła jej szereg wyróżnień, w tym statuetkę im. Braci Lumiere, a także drugą w karierze nominację do Cezara (trzecią otrzymała za późniejszą o trzy lata, acz utrzymaną w podobnej tonacji, kreację w "Bardzo długich zaręczynach" Jeuneta).

Sukces ten nie pozostał niezauważony przez producentów z Hollywood. Natychmiast złożyli jej szereg propozycji. Żadnej jednak nie przyjęła, szukając ciekawszych i subtelniejszych tematów. Po raz pierwszy na występ w języku angielskim zdecydowała się dopiero u Anglika - Stephena Frearsa. W jego dramacie "Niewidoczni" (2002, nominacja do Oscara za najlepszy scenariusz oryginalny) wcieliła się w Senay - imigrantkę, która chce sprzedać swoją nerkę, po to, aby zostać w Wielkiej Brytanii. Wiele wskazuje na to, że w 2006 r. będzie można ją oglądać w hollywoodzkiej ekranizacji kontrowersyjnej powieści Dana Browna – "Kod Leonarda Da Vinci", którą wyreżyseruje Ron Howard. Audrey wcieli się w postać Francuzki - Sophie Neveu, agentki policji, specjalizującej się w kodach i szyfrach, która pomaga pewnemu Amerykaninowi, Robertowi Langdonowi (w tej roli najprawdopodobniej Tom Hanks), znawcy historii i symboli – w rozwiązaniu zagadki tajemniczego morderstwa w Luwrze.

Ciągle jednak Audrey najbardziej ceni sobie francuskich twórców, a i oni ją uwielbiają. Cédric Klapisch zaprosił ją do udziału w "Smaku życia" (2002) oraz "Les Poupées russes" (2005). Ku jej wielkiemu zadowoleniu w 2003 r. zaangażował ją sam Alain Resnais, mistrz francuskiej Nowej Fali, autor "Hiroszima, moja miłość" (1959) oraz "Zeszłego roku w Marienbadzie" (1961). Skrycie marzy o roli Adele w "Dziewczynie na moście". Najlepiej u Patrice'a Leconte'a. Problem polega na tym, że obraz powstał już w 1999 r., a w postać tę wcieliła się Vanessa Paradis – jedna z podziwianych przez nią aktorek.

Gdy tylko nadarzy się sposobność, z pasją obserwuje także grę Meryl Streep, Juliette Lewis, Julianne Moore, Paula Newmana oraz Jodie Foster (panie miały okazję spotkać się na planie "Bardzo długich zaręczyn"). Gdy nie pracuje, czyta poezje Charlesa Baudelaire'a oraz książki Wiktora Hugo, Oscara Wilde'a i Paula Austera. Z entuzjazmem wraca do kompozycji Ravela, Mozarta i Chopina – z ich muzyką zetknęła się już w szkole, kiedy to uczęszczała na lekcje pianina oraz próbowała swoich sił w młodzieżowej orkiestrze (grała na oboju). Zawsze stara się znaleźć czas na spotkania z rodziną: matką – nauczycielką, ojcem – dentystą oraz dwoma siostrami i bratem. W życiu osobistym związana jest z pisarzem – Lance'em Mazmanianem.