Wakacyjny sezon sprzyja pojawianiu się na ekranach filmów z gatunku fantastyki. Wystarczy wymienić takie tytuły, jak „Miasto Aniołów”, „Pacific Rim” czy „Wolverine”. W miarę lekkie produkcje na długie letnie dni. Idealna kompilacja. Dlatego nikogo nie dziwi fakt, że to właśnie w tym okresie na naszych ekranach zagościł najnowszy film Roberta Schwentke – „R.I.P.D. Agenci z zaświatów”.

Nick jest policjantem, ma kochającą żonę, dobrą pracę i perspektywy na przyszłość. A przynajmniej tak mu się wydaje. Sielanka zostaje bowiem przerwana przez… nagłą i niespodziewaną śmierć. Policjant trafia do białego pokoju, gdzie dostaje propozycję nie do odrzucenia – albo wstąpi w szeregi Wydziału ds. Odpoczynku, albo spotka się z karą za swoje grzechy. Cóż, chyba wybór jest oczywisty – Nick postanawia dołączyć do grupy byłych stróżów prawa polujących na zombie. Jego partnerem zostaje Roy – szeryf rodem z Dzikiego Zachodu.

Jeżeli ktoś jest miłośnikiem trylogii „Faceci w czerni” albo romantycznego fantasy „Uwierz w ducha” to na pewno znajdzie przyjemność w oglądaniu „R.I.P.D”. Miłość, walka z demonami oraz załatwianie niezakończonych spraw to motywy przewodnie produkcji. Do tego dochodzi jeszcze zdrada, walka dobra ze złem i problemy partnerskie. Niezła kompilacja, z której wyszła zacna produkcja. Tak, zacna, gdyż „R.I.P.D.” nie okazał się filmem najwyższych lotów.

Efekty specjalne są widoczne, ale nie zapierają tchu w piersi. Można na nie popatrzeć, popodziwiać, jednak nie wyróżniają się niczym specjalnym. To nie one stanowią siłę napędową filmu, to nie dzięki nim film nabiera znaczenia i okazuje się wartym obejrzenia. Na uwagę zasługuje… gra aktorska. Zwłaszcza trzy gwiazdy wyróżniły się na tle reszty – Jeff Bridges, Kevin Bacon i Mary-Louise Parker. Zacznę od tej ostatniej. W filmie „RED 2” jej postać bardzo mnie drażniła, ale tutaj – nie da się nie polubić Proctor. Jest silna, władcza i przy tym bardzo zabawna. Aktorka idealnie wpasowała się w graną przez siebie postać. A Jeff i Kevin? Cóż, te osoby to dobrzy aktorzy – niejednokrotnie pokazali swoje umiejętności i również w tym filmie to widać.

Największym rozczarowaniem okazał się Ryan Reynolds. W „Pogrzebanym” pokazał, że nie jest tylko plastikową marionetką, jednak w „R.I.P.D” zachowywał się tak, jakby nagle stracił talent. Albo się wypalił. Może nie czuł postaci, w jaką się wcielił? Istnieje wiele opcji tłumaczących jego kiepską grę. Jedno jest pewne, to nie on dodał filmowi smaczku.

„R.I.P.D” to produkcja łącząca w sobie kilka gatunków: sf, komedię, dramat oraz… western. Zwłaszcza ten ostatni został najmocniej nakreślony, dzięki czemu nie zabrakło momentów humorystycznych. A skoro już o śmiesznych scenach mowa… Film bawi. Dialogami, scenami, zachowaniami i wyglądem postaci. Może nie jest to typowa komedia, która sprawia, że widz śmieje się przez całą produkcję, ale pojawia się wiele humorystycznych momentów. I właśnie to jest główny powód decydujący o tym, że warto zapoznać się z tym filmem.

Oczywiście sama historia przedstawiona w produkcji nie okazuje się jakoś specjalnie nowatorska. Zły glina kontra dobry glina, docieranie się partnerów, czy próba ocalenia świata – to wszystko już znamy. Jednak zostało to pokazane w trochę przerysowany sposób i właśnie to może się podobać. Przynajmniej tak było w moim przypadku. Do tego dochodzi dobra, aczkolwiek nie wybitna, ścieżka dźwiękowa.

Czy warto obejrzeć „R.I.P.D”? Jak najbardziej. W końcu mamy (jeszcze) wakacje, więc warto odmóżdżyć się przy czymś lekkim i nie wymagającym myślenia. Do tego dochodzi bardzo dobra gra Jeffa, zabawne momenty i ciekawe przedstawienie złych charakterów.