Klimatyczny horror to połączenie spotykane niemal tak samo często jak słowny polityk. Od kilku lat Hollywood uporczywie „karmi” nas kolejnymi tandetnymi widowiskami, niemającymi nic wspólnego z grozą i strachem („Oszukać przeznaczenie”, „1408”)  lub kompletnie nieudanymi nowymi wersjami klasyków („Omen”) czy zagranicznych perełek („Krąg”, „Kwarantanna”). Na szczęście Amerykanie nie mają monopolu na kręcenie opowieści „z dreszczykiem”, dzięki czemu czasami w kinie europejskim możemy znaleźć historie,  które nie dość, że będą posiadały sens, to dodatkowo są w stanie przyspieszyć rytm bicia serc widzów. Dokładnie taki jest film „Odbicie zła”.

Akcja obrazu rozkręca się niespiesznie. Reżyser daje nam sporo czasu na zapoznanie się z główną bohaterką, lekarką Giną McVey (niepokojąca Lena Headey, którą mogliśmy podziwiać m.in. w „300” i „Nieustraszonych braciach Grimm”). Poznajemy jej pracę, zwiedzamy mieszkanie, mamy okazję przyjrzeć się jej najbliższym, śledząc oczami kamery rodzinną uroczystość. Życie Giny jest tak zwyczajne i przewidywalne, że mimo hipnotyzującej muzyki Guya Farleya, zwiastującej nadchodzące nieszczęście, czujność widza zostaje uśpiona. Tym gwałtowniejsze jest przebudzenie, gdy pewnego dnia szanowana pani doktor napotyka przypadkiem na ulicy kobietę, wyglądającą jak jej bliźniacze odbicie. To niezwykłe spotkanie zapoczątkuje spiralę tragicznych wypadków, którą z minuty na minutę będzie coraz trudniej zatrzymać. Kim jest tajemnicza kobieta i jaki ma wpływ na niezwykłą zmianę zachodzącą w kolejnych członkach rodziny Giny? – te pytania prześladować nas będą do ostatniej minuty projekcji. Sugerując się ostatnimi doświadczeniami związanymi z kinem grozy, nie liczyłem na poznanie odpowiedzi na żadne z nich. Tu po raz kolejny reżyserowi Seanowi Ellisowi udaje się mnie zaskoczyć. Okazuje się bowiem, że „Odbicie zła” nie tylko trzyma równy poziom przez całe 88 minut, ale także kończy się nie tylko zaskakująco (co czasem się zdarza), ale także sensownie (co nie zdarza się niemal nigdy).    

Ciekawy jest przewijający się przez cały film motyw luster. Otwiera on bowiem także inne furtki interpretacyjne obrazu. Możemy przecież spojrzeć na „Odbicie zła” także jako na thriller psychologiczny, opowiadający o najciemniejszych zakamarkach ludzkiej natury,  ukrytych gdzieś głęboko w każdym z nas. O mrocznym alter ego, symbolizowanym przez lustrzane kopie nas samych, o wykrzywieniu w człowieku wszystkiego, co w nim dobre i normalne. Przecież to co widzimy w lustrzanym odbiciu, z jednej strony idealnie nas odwzorowuje, z drugiej jednak totalnie odwraca i zakłamuje obserwowaną przestrzeń. Może więc to nie ludzie wokół Giny się zmienili, a jedynie ona sama? A może „Odbicie zła” to po prostu kolejne studium ciężkiej choroby psychicznej?

Film nakręcony jest niezwykle starannie. Ładne kadry (niesamowite zbliżenia), dbałość o szczegóły (świetnie zrealizowana scena wypadku samochodowego), klimatyczna muzyka oraz naprzemiennie podkręcający i tonujący tempo produkcji montaż, stawiają obraz Ellisa wśród najlepszych horrorów ostatniej dekady. Autor niniejszej recenzji po powrocie z kina, przeglądając się w łazienkowym lustrze dalej miał ciarki na plecach - niech to, a nie wystawiona filmowi ocena, będzie dla widzów najlepszą rekomendacją.