Jedno z pierwszych osiągnięć węgierskiej Nowej Fali. Grupka 20-letnich przyjaciół spędza wakacje nad Cisą. Beztroskie zabawy i rozmowy przerywa niespodziewana tragedia. W odmętach rzeki tonie jeden z chłopców. Dla nastolatków dramatem okazuje się nie tylko utrata przyjaciela, ale przede wszystkim narastające odczucie kruchości życia i nieodzowności śmierci.
Dorosłość, w którą wkraczają bohaterowie, okazuje się bowiem w większym stopniu krainą melancholii i żałoby niż młodzieńczych zgryw i idealistycznych marzeń.
Gdy pamięć po zmarłym staje się coraz mniej wyraźna, a od dramatycznego wydarzenia upływają kolejne dni, pozostali przy życiu przyjaciele godzą się z nieobecnością kogoś, kto niegdyś był dla nich tak ważny.

Impresyjny Wir, złożony ze swobodnie połączonych scen-etiud, pod względem formalnym i światopoglądowym nawiązywał do triumfującej wówczas Przygody Michelangela Antonioniego. István Gaál przesunął jednak akcent z refleksji egzystencjalnej na płaszczyznę emocjonalną, tworząc smutny i nastrojowy film o nostalgii, która wyrasta z narodowego dziedzictwa Węgrów, a nastraja pesymizmem nie tylko starców, ale nawet pełnych energii nastolatków.

źródło: internet