Mel Gibson wraca jako reżyser po dziesięciu latach i to w bardzo dobrym stylu. Jego najnowszy film spotyka się z gorącym przyjęciem publiczności na międzynarodowych festiwalach i ma spore szanse stać się kandydatem do Oscara. Scenariusz powstał na podstawie biografii Dessmonda T. Dossa, żołnierza bez karabinu, amerykańskiego bohatera wojennego, uhonorowanego najwyższym odznaczeniem wojskowym w USA – Medalem Honoru. Ta historia to świetny materiał na film, jednak dużo czasu musiało minąć, by ukazała się na wielkim ekranie. Dessmond Doss długo, aż do schyłku życia nie chciał się dać przekonać do jej sfilmowania.

Doss należał do Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. Zaciągnął się do wojska, bo czuł potrzebę wzięcia udziału w wojnie. Miał do wykonania swoją misję, nie zasłaniał się konfliktem sumienia, ale odmówił posługiwania się bronią. Wziął udział w jednej z największych bitew w historii – o Okinawę w 1945 r. jako sanitariusz, bez broni. Udało mu się ocalić ponad 75 rannych żołnierzy.

Akcja filmu obejmuje okres około kilkunastu lat, przy czym najważniejszy jest w niej czas bitwy. Film rozpoczyna się od sekwencji spektakularnych, brutalnych, żywiołowych scen wojennych. Fabuła opowiada o trzech ważnych etapach w życiu młodego Dessmonda Dossa w sposób niechronologiczny. Pierwszy z nich to czas dzieciństwa, dorastania i pierwszej miłości chłopaka z Lynchburga w stanie Virginia. Dziecięce bójki z bratem okazują się nie być dobrą zabawą, gdy jedna z nich omal nie kończy się tragicznie. Ma to wpływ na przyszłą postawę Dossa wobec przemocy, podobnie jak jego sprzeciw wobec agresji ojca, który wojenną traumę (z I wojny światowej) zapija alkoholem. Dessmond marzy, by zostać lekarzem, interesuje się medycyną, ale jest to trudne do realizacji marzenie. Najpierw do wojska zaciąga się brat, potem on. Od początku zgłasza swoją chęć służenia na wojnie jako sanitariusz. Wówczas  zaczyna się drugi etap opowieści – szkolenia wojskowego Dessmonda Dossa. Jest traktowany w armii jako obdżektor, gdyż  odmawia noszenia i posługiwania się bronią. Spotykają go szykany i dyskryminacja, zarówno ze strony kompanów, jak i dowódców, którzy uważają go za tchórza. Swoje racje Doss musi udowodnić przed  sądem wojskowym. Potem czeka go bitwa o wyspę Okinawa. Jest końcówka II wojny światowej  – maj 1945 r. Na Okinawie wraz z oddziałem wspina się na ponad stumetrową Skarpę Maeda (Hacksaw Ridge), wprost pod ogień Japończyków.

Reżyser umiejętnie buduje napięcie i dawkuje dramatyzm. Okres dzieciństwa to raczej czasy beztroski, zaburzonej niebezpiecznym zdarzeniem. Wczesna młodość w rodzinnym domu to z jednej strony dramat nieszczęśliwej rodziny, ale z drugiej piękna sielanka pierwszej miłości. Szkolenie wojskowe to ból, upokorzenie  i walka o własne przekonania. Natomiast sama bitwa to jedno wielkie piekło. Kamera pokazuje je z bliska. Są to sekwencje spektakularnych, pełnych niesamowitych efektów pirotechnicznych scen batalistycznych. Przypominające kadry z „Szeregowca Ryana” brutalne sceny walki i śmierci podnoszą i tak już wysoki poziom adrenaliny. Broczące krwią rany, urwane kończyny, stosy zwłok, wśród nich szczury – to stałe obrazy bitwy, którym towarzyszy niesamowita atmosfera niebezpieczeństwa i grozy. W tym wszystkim jakoś odnajduje się młody sanitariusz, zachowując przy tym zimną krew lub przynajmniej sprawiając takie wrażenie. Ogromne napięcie towarzyszy jego zmaganiom, kiedy wraca na pogorzelisko pola walki, by wydobyć rannych kolegów.

„Przełęcz ocalonych” to film wielowarstwowy, wieloaspektowy. Porusza szereg kwestii i stawia liczne pytania dotyczące życia, śmierci, sumienia, wojny, pacyfizmu. Jest to zrealizowane z rozmachem kino wojenne hollywoodzkiego typu, ale również romans, dramat rodzinny, opowieść o braterstwie broni  –  więziach silniejszych niż rodzinne, o byciu outsiderem i wierze, która staje się bronią i ostoją. Pierwiastek religijny jest w tym obrazie ważny. Niezachwiana wiara Dossa prowadzi go do niespotykanego bohaterstwa.

Ta historia pokazana została poprzez wspaniałe, dopracowane w szczegółach zdjęcia. Dużą role odgrywają w tym obrazie znakomite efekty specjalne, również dźwiękowe. Na uwagę zasługuje świetne aktorstwo Andrew Garfielda grającego rolę Dossa i Hugo Weavinga jako ojca. Na zakończenie filmu pozostają archiwalne zdjęcia i nagrania prawdziwego Dessmonda T. Dossa, co podkreśla autentyczność pokazanych wydarzeń.

„Przełęcz ocalonych” to niesamowita, widowiskowa, poruszająca opowieść o wielkiej odwadze, postępowaniu zgodnym z sumieniem i obronie przekonań skromnego bohatera, który do końca pozostał sobą.