Ratując jedno życie, można podobno uratować cały świat. Brytyjczyk Nicolas Winton uratował w przededniu wojny 669 żydowskich uchodźców, prześladowanych przez nazistów. Myśl o nieznanych losach jego podopiecznych nie daje mu spokoju u schyłku życia. Wszystkie dokumenty tych ludzi zostały zniszczone. Które z rozdzielonych od rodziców dzieci dotarło bezpiecznie do Anglii, a które miały mniej szczęścia i zginęły w obozach koncentracyjnych?
„Jedno życie” to film o zacnej i zapomnianej misji humanitarnej w Pradze, w której uratowano kilkaset żydowskich dzieci. Młody makler Nicolas Winton (w tej roli młoda gwiazda filmu i muzyki Johnny Flynn III) dołącza w czasie podroży służbowej w Pradze do czeskich aktywistów i wpada na pomysł przetransportowania żydowskich dzieci do Wielkiej Brytanii. Wspiera go matka, grana przez efektowną, nawet w mniejszej roli Helenę Bonham-Carter. Koczujący w nieludzkich warunkach obozów przejściowych żydowscy rodzice muszą podjąć decyzję o wysłaniu pociech w ryzykowną podróż. Wiele z tych rozdzielonych rodzin nigdy się już nie spotka.
- Czy Pan jest Żydem panie Winton? – Jestem Europejczykiem. – odpowiada rabinowi, zapalony do misji ratowania uchodźców Nicolas. Rabin przypomina mu żydowskie przysłowie: "Trzeba zaczynać tylko te sprawy, które można doprowadzić do końca". Te słowa będą dźwięczeć Wintonowi w uszach przez cale życie. Dojrzały Winton, grany wzruszająco przez Anthonego Hopkinsa, ma poczucie niedokończonej misji, nie tylko zapomnianej po wojnie i niedocenionej, ginącej w oceanie dramatycznych i bohaterskich historii z czasów Holocaustu. Ostatni zorganizowany przez niego transport żydowskich dzieci zostaje w dniu wybuchu drugiej wojny światowej zatrzymany przez nazistów… Dokumenty tych ludzi zostają zniszczone. W pamięci pozostają twarze ze zdjęć, liczby, dane i poczucie, że wzięło się odpowiedzialność za czyjś los. – Pan uratował 669 żyć. To wielka zasługa. – pociesza bohatera producentka telewizyjna i obiecuje pomóc w nagłośnieniu sprawy. Efekt medialnej akcji przejdzie najśmielsze oczekiwania, bo gdzieś tam żyją uratowane dorosłe już dzieci Wintona. Czy uda się dotrzeć do uratowanych po 50 latach od wybuchu wojny? Czy jest wśród nich dziewczynka ze zdjęcia, do którego wciąż wraca myślami Nicolas?
Reżyser filmu James Hawkes to głównie reżyser telewizyjny i ten film też jest bardziej telewizyjny, niż kinowy. Ciepły, wzruszający z bardzo dobrą obsadą. Anthony Hopkins jest idealnym odtwórcą prawdziwego Wintona. Osobiście brakuje mi więcej jednostkowych historii ofiar nazistów, potraktowanych tu trochę, jak bezimienny tłum. Niemniej jest to film, który warto obejrzeć. Film, mimo niedocenienia przez Amerykańską Akademię Filmową jeszcze przed polską i amerykańską premierą odnotował ogromny komercyjny sukces. „Jedno życie” od 31 maja już w polskich kinach.
