Samobójstwo to podobno najgorsza rzecz, jaką człowiek może uczynić sam sobie. Z takiego założenia wychodzi przynajmniej Black (Samuel L. Jackson), który ratując White'a (Tommy Lee Jones) spod kół rozpędzonego składu metra Sunset Limited, zabiera go następnie do własnego mieszkania, gdzie obaj ścierają się ze sobą w metafizycznej walce dobra ze złem.

Ekranizacja sztuki „The Sunset Limited” Cormaca McCarthy'ego, bo to właśnie do niej nawiązuję powyżej, była na pewno pomysłem ryzykownym. Sam autor obawiał się, że „wiele osób uzna za niedopuszczalne coś tak nudnego, jak umieszczenie dwóch bohaterów w pokoju”. Stało się jednak coś zupełnie odwrotnego. McCarthy starając się sprostać jednemu z najstarszych literackich motywów, dodał mu zupełnie nowego blasku. Pomimo iż przez całe dziewięćdziesiąt minut filmu Black i White prowadzą rozmowę, jedyne czego nie można o niej powiedzieć, to że jest nudna. Bohaterowie bawią się słowami, kochają je. Narastające z każdą minutą poczucie tragizmu i katastrofy, wywołują nie pościgi i strzelaniny, tylko kolizja języka. Black, były skazaniec, wierzący w Boga i ufający jego słowom, próbuje nawrócić White'a, na jedyną według niego słuszną ścieżkę. Z kolei słuchający go niedoszły samobójca z biegiem czasu staje się swoistym ewangelistą ciemności. Przekonuje, że to samozagłada jest tym właściwym i racjonalnym wyjściem.

Ostatecznie White roztacza wokół swojego wybawcy niezwykle gorzką, ale czuje się, że zarazem prawdziwą, wizję świata oraz religii, na obalenie której nie sposób znaleźć rozsądnych argumentów. Słowa samobójcy wstrząsają fundamentalnymi przekonaniami widza przekonując, że jeśli człowiek byłby zdolny dostrzec świat takim jakim jest, bez złudnych iluzji, to nie chciałby w nim żyć ani chwili dłużej. Religie to według niego nic więcej jak kolejne złudzenia i kłamstwa, przygotowujące na nieistniejące życie wieczne. Mające jedynie na celu pozbawienie ludzi strachu przed śmiercią. Ze strachem nie byliby wstanie przeżyć kolejnego dnia. Dlatego nie istnieje religia przygotowująca na śmierć i następującą po niej pustkę. Z kolei nadzieja na nicość to wszystko, co pozostało White'owi.

Niewątpliwie na szczególną uwagę w filmie zasługują stojące na bardzo wysokim poziomie dialogi. Nie ma się jednak co dziwić, skoro zostały napisane przez tak znakomitego pisarza, jakim jest McCarthy, a na potrzeby produkcji praktycznie nie zostały zmienione. To właśnie poprzez słowa poznajemy meritum tej historii i tak bardzo się w nią samą wciągamy. Warto również poświęcić kilka słów stworzonym przez Tommy'ego Lee Jonesa i Samuela L. Jacksona kreacjom, które idealnie wpasowują się w wizję autora i tym bardziej przykuwają widza przed ekranem telewizora.

„The Sunset Limited” porusza niezwykle ciężkie tematy, tym bardziej trochę żałuję, że nigdy nie pojawił się na kinowych ekranach. Ale być może właśnie taki był zamysł autorów tej produkcji – ażeby każdy mógł zapoznać się z nią w zaciszu swojego własnego pokoju i sam stał się uczestnikiem podobnej dyskusji toczonej choćby tylko we własnym umyśle, by na koniec, nie zważając na to, co powiedzą inni, zgodzić się z racjami przedstawionymi przez Blacka lub White'a. Nie sposób pozostać obojętnym.