Reżyser Oskarowego „Whiplash” (J.K. Simmons, który w tej realizacji został doceniony za swoją rolę drugoplanową, ponownie pojawił się u Damiena Chazelle, tym razem tylko w epizodzie przypominającym nagrodzoną postać) znów ma szansę podbić oskarową galę, ponieważ serca widzów już zdobył za sprawą uroczego i jednocześnie prawdziwego „La La Land”. Wśród nominowanych utworów muzycznych znalazły się piosenki aktorów pierwszoplanowych: „Audition (The Fools Who Dream)” w wykonaniu Emmy Stone i „City of Stars” zaśpiewana przez Ryana Goslinga, chociaż na nominację zasługuje już pierwszy utwór, ze świetną choreografią. Duet aktorski, który zagrał ze sobą po raz trzeci (pierwszy raz w „Kocha, lubi, szanuje” Glenna Ficarry i Johna Requy, następnie w adaptacji Paula Liebermana „Gangster Squad. Pogromcy mafii” Rubena Fleichera) również został nominowany do statuetek za swoje role.
Na nagrodę akademii ma szansę także reżyser i scenarzysta w jednej osobie, fenomenalny Damien Chazelle, który tym razem przedstawia historię miłosną rozgrywającą się w świecie rozrywki i przemysłu. Mia (Stone) to początkująca aktorka, która marzy o odniesieniu sukcesu. Urocza, zapominalska i skupiona na przygotowaniach do licznych przesłuchań poznaje ambitnego Sebastiana (Gosling), którego miłość do jazzu jest niepoliczalna. Młodzi ludzie spragnieni zasłużonego uznania zakochują się w sobie, wspierając w dążeniach. Jednak kariera wymaga wyrzeczeń i zmian priorytetów od obojga.
Autotematyczny film nawiązuje do takiej klasyki, jak „Deszczowa piosenka”, chociaż można odnaleźć także punkty wspólne ze współczesnymi obrazami, takimi jak równie piękna i muzyczna opowieść Johna Carneya „Once” (nagrodzona Oskarem za najlepszą piosenkę w 2008 roku) oraz „Artysta” Michela Hazanaviciusa (także oskarowa produkcja, zdobywca pięciu statuetek), dzięki któremu aktorzy przypomnieli sobie jak być artystą totalnym: oprócz grania, śpiewają i tańczą. U Chazzelle’a nie zabrakło tego elementu. Gosling, który śpiewa z zespołem Dead Man’s Bones, miał ułatwione zadanie, natomiast do dobrego głosu Stone trzeba się przyzwyczaić w pierwszych taktach. Oboje świetnie się uzupełniają we wspólnych scenach, chociaż ich taniec, zwłaszcza stepowanie nie przywodzi na myśl dawnego firmamentu klasycznych musicali.
Chazelle uczy miłości do jazzu, zarówno w formie klasycznej, wraz z przedstawieniem historii tego nurtu muzycznego, jak i pokazaniem ścieżek zaadaptowanych do czasów współczesnych, które realizuje Keith (John Legend). Muzyk dobrze sprawował się jako frontman zespołu The Messangers, tak odmiennego od tradycyjnego rozumienia jazzu przez Sebastiana. Ogromne uznanie należy się kompozytorowi Justinowi Hurwitzowi, którego ścieżka dźwiękowa także jest nominowana do Oskara, którego zdecydowanie autor muzyki powinien otrzymać. Hurwitz zasługuje na docenienie przez akademię już od czasu zrealizowania z Chazellem (także wtedy tylko nominowanym) „Whiplash”. W tej produkcji kompozytor stworzył o wiele lżejsze w tonacji utwory, jednak nie zabrakło także utworów jazzowych bliższych charakterystycznemu brzmieniu rodem z Nowego Orleanu.
Trudno nie dać się porwać temu widowisku, które olśniewa scenografią (także nominowaną do Oskara) i każe kibicować w wyścigu po rekordowe przyznanie statuetek podczas tegorocznego rozdania nagród. To także dzieło propagujące prawdziwą miłość do jazzu, ale przede wszystkim słodko-gorzki obraz współczesnego zmagania się z połączeniem pasji z miłością i pracą bez konieczności zaprzedania swoich ideałów. Damien Chazelle stworzył obraz, który stał się nową klasyką.
