Na całym świecie naukowcy dążą do wydłużenia ludzkiego życia. Nie zawsze zważają przy tym na moralność czy opinię publiczną. Liczy się postęp, przełom. Zresztą nie ma co zaprzeczać, że nasze coraz bardziej zdemoralizowane, ziemskie społeczeństwo oddałoby wiele żeby uniknąć śmierci lub chociaż oddalić ją na tak długo, jak to tylko możliwe.
W takim właśnie świecie, gdzie średnia długość życia człowieka przekracza zdecydowanie sto lat, żyją Kathy, Ruth i Tommy. Nie są jednak ludźmi w pełnym rozumieniu tego słowa, a tylko ich klonami. Cała trójka to wychowankowie szkoły Hilsham – miejsca, które jak się z czasem okazuje, stanowi ucywilizowaną wersję hodowli przyszłych dawców organów. Donacje to ich jedyne przeznaczenie, które przyjdzie im wypełniać, gdy tylko osiągną dorosłość, aż do czasu spełnienia (tj. śmierci w wyniku wywołanych przez kolejne donacje problemów). Najdziwniejsze jest to, że klony zdają się być pogodzone z takim losem. W najlepszym razie, tak jak Kathy i Tommy, próbują odroczyć wyrok. Nikogo tak naprawdę nie interesuje to, że czują, kochają, myślą, że w zasadzie niczym od tak zwanych prawdziwych ludzi się nie różnią. Są lekarstwem na starość – niczym więcej.
Wizję świata w zrealizowaną przez Marka Romanka w filmowej adaptacji powieści Kazuo Ishiguro „Nie opuszczaj mnie” obserwujemy jednak nie z perspektywy społeczeństwa, a oczami Kathy, która jest bohaterką i zarazem narratorką całej historii. Dzięki temu możemy zobaczyć, jak rozwija się jej miłość do Tommy'ego, jak obawiająca się samotności Ruth staje na drodze tego uczucia i odbija chłopaka przyjaciółce, mimo iż wie, że to nie ona jest mu pisana. Śledząc perypetie tej trójki zaczynamy pojmować, że są tak samo ludzcy jak my i że ich życie to prawdziwa antyutopia.
Osobiście uważam, że ukazana w filmie metoda hodowli klonów i przeznaczania ich do donacji jest chora i amoralna. Strach przed śmiercią nie jest w tym wypadku żadnym usprawiedliwieniem, gdyż to, co się dzieje to nic więcej, jak masowy mord na niczemu niewinnych istotach. Mam nadzieję, że taka wizja świata nie wyjdzie nigdy poza ramy fantastyki, a przynajmniej, że czegoś takiego nie będzie mi dane dożyć.
Nie wiem, na ile wiernie obraz Romanka oddaje zawartą w powieści Kazuo Ishiguro historię (jakoś nigdy nie wpadła w moje ręce), ale traktując go jako samodzielny twór mogę spokojnie stwierdzić, że to spory kawałek dobrego kina. Na szczególną uwagę zasługuje na pewno stworzona przez Rachel Portman muzyka, która idealnie potęguje towarzyszące w trakcie oglądania uczucia żalu, współczucia, smutku i zagubienia. Warto również powiedzieć o inteligentnie wykreowanych przez Carrey Mulligan, Keirę Knightly i Andrew Garfielda postaciach, dzięki którym film Romanka odbiera się w taki, a nie inny sposób.
W trakcie mojego spotkania z „Nie opuszczaj mnie” spotkałem się z opiniami, że jest to film bez przesłania. Uważam, że zarzut ten jest niesłuszny, gdyż widząc jak szybko rozwija się nauka i w jakim kierunku zmierza, wizja w nim zaprezentowana wcale nie wydaje się być nierealna, a co za tym idzie może ona stanowić swoistą przestrogę. W końcu nie zawsze można liczyć na happy end.
„Nie opuszczaj mnie” nie jest łatwym filmem, zmaga się z licznymi moralnymi problemami i każe zastanowić się nad wyznawanymi w życiu wartościami. Zresztą chyba nie jest ważne, jak długo się żyje, tylko w jaki sposób. I niech to będzie taka końcowa refleksja. A jeśli ktoś chce się sam zmierzyć z tym problematycznym tytułem, to jak najbardziej do tego zachęcam.
