Próba pokazania konfliktu wojennego bez przesadnego patosu, epatowania brutalnym obrazem i szafowania zbyt jednostronnymi interpretacjami nie jest łatwym zadaniem.
Szwajcarski reżyser zabiera nas w sam środek miejsca będącego sceną najbardziej tragicznych wydarzeń naszych czasów.

Gaza – przeniknięta duchem wojny, cierpieniem i poczuciem nieustannego zagrożenia – pojawia się w filmie w prostych obrazach skupiających nasz wzrok na codzienności, na detalach, na doświadczeniu życia, które pomimo tragedii toczy się dalej. Park rozrywki dla dzieci, opustoszałe zoo, rozgłośnia radiowa, plaża – wydawałoby się, że są to ostatnie miejsca, które należy odwiedzić, by pokazać wojnę. A jednak, to właśnie tutaj, na marginesach miejskiej przestrzeni widać najwyraźniej i zarazem w niuansach wielowarstwowość i klimat sytuacji wojennej. Pojawia się pytanie o dzieci, które przyzwyczajone do dźwięku bombardowania wyrastają w nieustannym poczuciu zagrożenia, a apteczka pierwszej pomocy jest ich podstawowym ekwipunkiem – niczym maskotkę, noszą ją zawsze przy sobie. Pojawia się – zmieszane w tekstach i poruszającej muzyce raperskiej grupy Darg Team z bezradnością i gniewem –pytanie o wolność, tożsamość, o stosunek do Izraela. Ta doskonała ścieżka dźwiękowa nadaje narracji filmowej rytm i wypełnia ją atmosferą prowokacji i zarazem nadziei.
W jednej ze scen, w zoo, dwóch nastolatków zabawia się prowokując uwięzioną w ciasnej klatce małpę, z wściekłością ciskającą się o kraty. Ten przejmujący obraz uwięzienia każe nam zadać pytanie o inne kraty i ograniczenia, które, choć niewidoczne, czynią Gazę jednym z najbardziej nieznośnych więzień w naszej współczesności. Wadimoff pozostawia uważnie dobrane kadry często bez komentarza, tworząc wielopoziomową strukturę w której to, co proste, zwyczajne, codzienne objaśnia i ukazuje głębszy sens.

źródło: internet