Na podmokłych terenach południowego Bangladeszu znajduje się wyspa z góry skazana na zagładę. Banishanta - o której opowiada film Giovanniego Giommi - narażona jest na powodzie oraz cyklony i ulega stopniowej erozji. Zamieszkuje ją społeczność, złożona z prostytutek, ich rodzin, imama oraz samozwańczego proroka - Ishmaela. W języku bengalskim „Banishanta” oznacza „spokojne miejsce” i do pewnego stopnia określenie to dobrze oddaje charakter tej wyspy-burdelu. Panuje tu harmonijny matriarchat - życie wioski kręci się wokół kobiet, które zarabiają i gospodarują finansami, podczas gdy ich partnerzy odpowiadają za transport klientów na wyspę. Film podkreśla pragmatyzm kobiet, które dobrowolnie wybierają swoją profesję, świadome tego, że lepiej poradzą sobie z utrzymaniem rodziny niż ich mężczyźni. Wstyd wpisany w ich pozycję nie przeszkadza prostytutkom działać w narodowym zrzeszeniu pracowników seksualnych, czy ubiegać się o należne im prawa, na przykład do opieki medycznej. Banishancie nieobca jest też sprawiedliwość społeczna, co pokazuje scena, w której jedna z kobiet gani klientów :„Jeśli będziecie brać tylko te ładne, to co zjedzą brzydkie?” Jednak pragmatyzm kobiet ma też zgubne konsekwencje - pochłonięte codziennymi kłopotami nie zauważają długofalowych zmian, jakie wskutek ocieplenia klimatu zachodzą na wyspie.

Osobnym bohaterem filmu jest tytułowa zła pogoda. Opowieści kobiet oraz apokaliptyczne przepowiednie szalonego proroka Ishmaela, który jako jedyny dostrzega czyhające zagrożenie, ilustrowane są pełnymi symbolizmu zdjęciami nadchodzących sztormów, rozpadającej się ziemi, czy wypełzających z błota mrówek. Giommi, który jest również autorem zdjęć do filmu, pokazuje, że natura nie sprzyja Banishancie, uderza w jej kruchość i zmusza kobiety do jeszcze cięższej pracy. Złowrogie piękno krajobrazu - maleńkiej wyspy, niespokojnej rzeki i wielkiego lasu nieopodal - podkreślają włączone do filmu archiwalne zdjęcia wielkiego cyklonu, który uderzył w Bangladesz w 1970 roku.

źródło: internet