Wojna w Iraku, pośród szeregu start moralnych, gospodarczych i społecznych, przyniosła także bilans około sześciuset tysięcy sierot. Olbrzymia ich ilość zamieszkuje ulice Bagdadu, szczególnie jego najuboższą dzielnicę Al-Sadr. Utrzymują się z żebraniny i stanowią doskonały materiał do rekrutacji przez bojówki Al-Kaidy. Wprawdzie rząd prowadzi sierocińce, ale ich ilość, a przede wszystkim sposób prowadzenia (przepełnienie, niedożywienie dzieci, nieokiełznana przestępczość wśród wychowanków), nie rozwiązują trudnego społecznego problemu.

Jako alternatywę dla placówek rządowych, Husham Al Thabe założył w Al-Sadr niezależny dom dla sierot, w którym na powierzchni 70 metrów kwadratowych zamieszkuje 33 chłopców w wieku od 6 do 16 lat. Utrzymywany jest on całkowicie z datków i pracy wolontariuszy. Amatorska geneza sierocińca zaczyna Hushamowi z biegiem lat ciążyć, a dom boryka się z problemami, które mogą doprowadzić do konieczności jego zamknięcia.

Film opisuje moment największego kryzysu placówki. Własna rodzina naciska Hushama, aby ograniczył swoje obowiązki. Kadra sierocińca zaczyna się wypalać, a dzieci, których większość była świadkami śmierci swoich rodziców w zamachach bombowych, przeżywają problemy emocjonalne i wymagają fachowej opieki psychologicznej. Jednocześnie zaczyna brakować pieniędzy na wyżywienie dzieci, a skorumpowany rząd zaprzestaje dotacji. Sytuacja komplikuje się ostatecznie, gdy właściciel budynku dzierżawionego przez sierociniec, wymaga zwolnienia budynku w ciągu dwóch tygodni.

W tle heroicznych zmagań Hushama i jego pensjonariuszy widzimy rzadkie w kinie dokumentalnym obrazy realiów życia Bagdadu z czasów amerykańskiej okupacji.

źródło: internet