„Bardzo poszukiwany człowiek” to kolejna adaptacja prozy Johna le Carrego. Wcześniej na ekranach kin mogliśmy zobaczyć świetnego, nowatorskiego i przejmującego „Szpiega” Tomasa Alfredsona.
„Bardzo poszukiwany człowiek” ukazuje nastroje niemieckiego wywiadu po zamach na World Trade Center, gdy okazało się, iż brały w nich aktywny współudział grupy islamskich radykałów, które działały nie gdzie indziej, jak na terenie Hamburga. Antonowi Corbijnowi udało się trafnie zobrazować nieufną postawę zachodnich rządów i wywiadów wobec islamskich emigrantów po wydarzeniach z 11 września 2001 roku. Oś fabuły „Bardzo poszukiwanego człowieka” w skrócie przedstawia się następująco. Enigmatyczny Czeczen Issa Karpov pojawia się w Hamburgu. W jednym z niemieckich banków ma możliwość wypłacenia zdeponowanej przed laty fortuny swojego ojca. Poczynania obcego islamisty wzbudzają niepokój niemieckiego kontrwywiadu, jak i CIA.
Podstawowy zarys fabuły thrillera został nakreślony zgodnie z wzorcowymi standardami gatunkowego rzemiosła. Atmosfera szarości, która króluje w obrazowaniu Hamburga, doskonale oddaje również założenia fabuły. Nic nie jest jednoznaczne. Nic nie jest tylko białe, czy tylko czarne. Każda sytuacja, każdy czyn, każda postać mieni się w wielu odcieniach szarości. Wszystkie postacie są niejako zagadką.
W „Bardzo poszukiwanym człowieku” każdy element składa się na bardzo dobrze działającą filmową maszynę. Fabuła rozwija się w wolnym tempie. Spokój i statyczność charakteryzują ją najdokładniej. Od strony technicznej nowa propozycja Antona Corbijna jest doskonale wyważona oraz perfekcyjnie spójna i zorganizowana. Jednak widz nie powinien nastawiać się na estetyczną ucztę, jak to miało miejsce w przypadku genialnego, artystycznego i estetycznego wcześniejszego „Control”. Tym razem obraz schodzi na drugi plan, a na pierwszy plan wysuwa się fabuła, dialogi oraz niejednoznaczne, trudne do określenia postacie. Sam obraz jest chłodny, pozbawiony gwałtownych emocji. Reżyser skupia się na detalach, dyskretnych gestach oraz spojrzeniach. Jesteśmy świadkami wyważonej gry strategicznej, wręcz rozgrywki szachowej. Każda akcja wywołuje reakcję.
Na plan filmowy Corbijn zaprosił doskonałe aktorskie nazwiska: jak zawsze charakterystycznego, niepokojącego Willema Dafoe, genialną, silną i chłodną Robin Wright, przejmującego, tajemniczego Grigoriya Dobrygina, idealistyczną Rachel McAdams oraz Philipa Seymoura Hoffmana, w jego ostatniej roli. I to właśnie film Hoffmana. Kolejny popis jego aktorskich umiejętności. Widzowie kochali go nienawidzić w roli Trumana Capote („Capote”), kochali go uwielbiać w roli Hrabiego („Radio na fali”). W roli zmęczonego Günthera Bachmanna, agenta niemieckiego kontrwywiadu, który z jednej strony wierzy w wyższe wartości, z drugiej jest bezwzględnym manipulantem, po raz kolejny pokazuje, że był jednym z najbardziej wybitnych aktorów swoich czasów.
Film na DVD możemy obejrzeć w wersji oryginalnej, z napisami lub lektorem.
Recenzja powstała dzięki współpracy z Monolith Video - dystrybutorem filmu na DVD.
