Już swoim spektakularnym debiutem „Zabiłem moją matkę” z 2009 roku, Xavier Dolan zaklepał sobie miejsce w gronie interesujących i oryginalnych, współczesnych reżyserów oraz uzyskał etykietkę genialnego „złotego chłopca” (i jednocześnie „enfant terrible”) filmowego świata. Kolejnym tytułem „Wyśnione miłości” młodziutki (obecnie zaledwie 25-letni!) Kanadyjczyk potwierdził, że faktycznie po pierwsze ma coś ciekawego do powiedzenia i pokazania, a po drugie, że nie boi się kontrowersyjnych tematów i mieszanki brutalnego realizmu oraz sentymentalnych akcentów.
 
Nie inaczej jest z ubiegłorocznym filmem „Tom” (w oryginale „Tom a la ferme”, czyli Tom na farmie), który w polskich kinach pojawi się w maju.

Jest to adaptacja sztuki Michela Marca Boucharda, a sam reżyser wciela się w tytułową rolę. Właściwie cała historia opiera się na godnym mistrza Hitchocka suspensie, który Dolanowi udało się osiągnąć przy użyciu naprawdę minimum środków. Troje ludzi na odizolowanej farmie, tajemnica, którą dzieli dwójka z nich oraz przedziwna psychologiczna gra - te elementy sprawiają, że pomimo leniwie snującej się fabuły i właściwie braku akcji, historia nawet przez chwilę nie traci swojej intensywności i trzyma w napięciu do samego końca.

Tom przyjeżdża na pogrzeb swojego kochanka Guillaume'a do domu matki i brata chłopaka. Problem polega na tym, że matka Guillaume'a nie ma pojęcia (a przynajmniej takie sprawia wrażenie) o seksualnych preferencjach swojego młodszego syna, dlatego też homofobiczny brat zmusza Toma do udawania jego „zwykłego” przyjaciela oraz do stworzenia na użytek matki historii z wymyśloną dziewczyną zmarłego. Po uroczystości pogrzebowej rozpoczyna się coraz mroczniejsza psychologiczna rozgrywka pomiędzy Tomem, a psychopatycznym Francisem, pełna dwuznaczności, seksualnych niedopowiedzeń i coraz bardziej dosłownej przemocy.

Film Dolana wymyka się prostej klasyfikacji i dość swobodnie miesza gatunki - w ogólnej wymowie najbliżej mu do psychologicznego dramatu (z elementami thrillera), ale obok scen wręcz poetyckich, zdarzają się także i absurdalnie zabawne, inne zaś są aż boleśnie naturalistyczne (jak np. ta z martwą krową, ciągniętą po drodze, czy też późniejsza z martwym cielakiem), jeszcze inne są symboliczne i służą podtrzymaniu mrocznej i napiętej atmosfery oraz narastającej klaustrofobii. Pewne zastrzeżenia można mieć jedynie do zachowań bohaterów, które momentami wydają się wręcz kompletnie irracjonalne - począwszy od motywacji Toma oraz jego uporu przy pozostaniu na miejscu, przez dziwaczną i coraz bardziej perwersyjną relację z Francisem, aż po zaskakującą końcówkę i niektóre dialogi.

Opowiadana historia nie jest specjalnie przyjemna ani łatwa w odbiorze - wręcz przeciwnie, przez większość filmu widz czuje narastający niepokój, a w pewnym momencie zadaje sobie już tylko jedno pytanie - czy bohaterowi uda się opuścić farmę, a także czy na pewno ucieczka jest tym, czego pragnie? Niemniej jednak, „Tom na farmie” to obraz tak oryginalny i świeży, że zdecydowanie wyróżnia się na tle przeciętnych produkcji o niczym. A Xavier Dolan udowadnia, że jest jednym z najciekawszych niezależnych twórców - w tym roku po raz pierwszy jego najnowsze dzieło („Mommy”) zawalczy w Konkursie Głównym na festiwalu w Cannes.

Warto także wspomnieć o muzyce, która w niektórych scenach staje się niemal kolejnym pełnoprawnym bohaterem filmu - już przepiękna akustyczna wersja przeboju Michela Legranda „Les Moulins de mon Coeur” w połączeniu ze zdjęciami z lotu ptaka rozpoczyna film lekko melancholijnie, stopniowo przechodząc w nieco bardziej niepokojące rejony i sugerując, że opowiadana historia może podążyć w zupełnie nieoczekiwanym kierunku.