Aktor, reżyser, scenarzysta i dramaturg. Dzięki swoim komediom ukazującym wyrafinowane i skomplikowane osobowości zmienił zupełnie znaczenie tego gatunku filmowego w latach 70.

Urodził się jako Allen Stewart Konigsberg na Brooklynie w Nowym Jorku. Znane nam obecnie imię przybrał w wieku 17 lat. Zapisał się wtedy na kurs filmowy na Uniwersytecie w Nowym Jorku, ale szybko go porzucił i zaczął pisać teskty dla komika Davida Albera. Dwa lata później Allen zdobył pracę w telewizji, gdzie pisał teksty do telewizyjnych show, za co zdobył nawet nominację do nagrody Emmy. Po pięciu latach pracy w telewizji Allen uznał, że jest już zmęczony pisaniem i postanowił spróbować swoich sił jako komik. Wyrobił sobie bardzo dobrą opinię w całym Nowym Jorku co zaowocowało wizytami w talk showach oraz debiutem filmowym pod tytułem „Jak się masz koteczku?”. Była to w pełni autorska komedia – Allen zagrał w niej główną rolę, napisał scenariusz i wyreżyserował. Kariera Allena rozpoczęła się wraz z komedią gangsterską “Bierz forsę i w nogi” (1966), a ugruntowały ją kolejne tytuły czyli „Bananowy czubek” i „Wszystko co chcielibyście wiedzieć, ale boicie się zapytać”. W 1973 roku po filmie „Miłość i śmierć” wszyscy w świecie filmowym wiedzieli już, że Allen to poważny filmowiec, któremu należy się wielki szacunek.

Ugruntowaniem uznania dla Allena był rok 1977 i Oscar za „Annie Hall” uznawany za jeden z najlepszych filmów tego reżysera. Ta słodko-gorzka i bardzo osobista komedia zmieniła znaczenie tego gatunku. Film był nie tylko ogromnym sukcesem komercyjnym. Krytycy okrzyknęli go początkiem nowej ery czyli inteligentnych i skomplikowanych amerykańskich komedii. Następny film Allena był już zupełnie inny. Mimo iż „Wnętrza”, dramat inspirowany filmami idola Allena czyli Ingmara Bergmana, otrzymały nominację do Oscara, to jednak krytycy mieli mieszane uczucia.

"Manhattan"

W 1979 roku Allen wyreżyserował „Manhattan” gdzie znowu we wspaniały sposób ukazał swoje komediowe zapędy. Ta autobiograficzna oda do Nowego Jorku, ukochanego miasta Woody Allena, z muzyka George’a Gershwina i sfilmowana w czerni i bieli jest prawdziwym arcydziełem i pozostaje jednym z największych dzieł Allena. W 1982 roku filmem „Seks nocy letniej” rozpoczęła się fascynacja Allena aktorką Mią Farrow, która wystąpiła w sumie w trzynastu jego filmach. Przez wiele lat Mia i Allen byli parą. Rozstali się w  w atmosferze skandalu, po tym jak Mia odkryła romans Allena z jej adoptowaną córką z drugiego małżeństwa. 

W latach 90. Allen bardzo wygodnie poczuł się  w roli reżysera filmów z małym budżetem dzięki czemu mógł kręcić filmy na zupełnie własnych warunkach, nie poddając się żadnym filmowym trendom. Nie osłabiło to w żaden sposób jego pozycji w Hollywood, a wierna widownia sprawiła, że jego filmy stały się wręcz kultowe. Przykładem takiego filmu jest z pewnością „Hannah i jej siostry”, którego premiera zbiegła się z głośnymi problemami w życiu reżysera i Mii Farrow (ostatecznie Allen poślubił adoptowaną córkę Soon-Yi Previn).

"Wszystko gra"

Skandal w życiu osobistym nie odbił się na twórczości reżysera. „Strzały na Broadwayu” z 1995 roku zdobyły aż siedem nominacji do Oscara, a „Jej wysokość Afrodyta” dwie. Kolejne filmy wprawdzie zdobywały mieszane recenzje krytyków, ale wszystko okazało się zupełnie nieistotne po filmie „Wszystko gra” (2005). Film  z udziałem Scarlett Johansson i Jonathanem Rhys Meyersem zdobył nominację do Oscara za najlepszy scenariusz. Była to pierwsza nominacja Allena od dziesięciu lat. Mając nadzieję, że Scarlett Johansson przyniesie mu szczęście obsadził ją jeszcze w następnych filmach czyli „Scoop gorący temat” i „Vicky Cristina Barcelona”. 

"O północy w Paryżu"

W ten sposób rozpoczęła się przygoda Allena z Europą. Po Nowym Jorku, który był przecież do tej pory głównym miejscem akcji jego filmów, Allen nakręcił filmy w Hiszpanii, Włoszech i Paryżu. „O północy w Paryżu” zresztą zostało bardzo dobrze przyjęte przez krytyków i okazało się największym finansowym sukcesem Allena. Oprócz tego film zdobył kolejną nominację do Oscara, a sam Allen otrzymał piętnastą jako scenarzysta oraz siódmą jako reżyser. Jego ostatni film „Blue Jasmine” z rewelacyjną rolą Cate Blanchett zdobył natomiast trzy nominacje oscarowe z których jedna okazała się wygraną (Cate Blanchett za najlepszą rolę kobiecą).

"Blue Jasmine"