Ouija, określana diabelską planszą, mającą umożliwić kontakt z duchami, jest sprzedawana jako rozrywka, która ma urozmaicić wieczory bohaterom kolejnego filmu na ten temat. Początkowo plansza zostaje bezmyślnie użyta do zabawy, jednak kiedy udaje się nawiązać kontakt z istotami  nie z tego świata, igranie z okultyzmem zamienia się w horror dla jednej z rodzin.

Kontynuacja filmu Stilesa White’a z 2014 roku nie wnosi nic nowego do gatunku horroru, wręcz przeciwnie – twórcy czerpią inspiracje od klasycznych przykładów, takich jak „Egorcysta” Williama Friedkina (vide: postać księdza), remake wyreżyserowany przez Johna Carpentera „Wioska przeklętych” (kwestia obrony dostępu do umysłu, chociaż w nowej wersji historii złej planszy nie jest to wizja muru, a bardziej nowoczesna propozycja: przypomnienie sobie szumu towarzyszącego przerwaniu nadawania programu w telewizji), „Duch” Tobe’a Hoopera (klimat opowiadanej historii) oraz nowszej wersji „Amityville” z 2005 roku Andrew Douglasa (zło wyrządzone w nawiedzonym domu, możliwości interpretacyjne w tym przypadku są ogromne ze względu na częste występowanie tego motywu) czy „Obecności” Jamesa Wana, niedawno również kontynuowanej.

Coraz częściej twórców filmów grozy interesuje zagadnienie zaświatów oraz kontaktów z drugą stroną. Oprócz wspomnianych nisko- i wysokobudżetowych produkcji „Paranormal Activity”, dwóch części „Obecności” Jamesa Wana, który wyreżyserował także dwie kolejne odsłony z trylogii „Naznaczonego” (realizacji ostatniej podjął się jej scenarzysta i odtwórca jednej z ról, Leigh Whannell), ostatnio powstała nowa wersja także przywołanego „Ducha” – jako „Poltergeist” Gila Kenana. Przykłady można mnożyć, w zależności od podziału na duchy nawiedzające dzieci czy dorosłych, miejsce ich występowania (dom, szpital) itp. Na powiew świeżości w ujęciu tematu, pomimo że to druga część – aczkolwiek stanowiąca prequel – nie można liczyć, chociaż pierwsza połowa filmu niemal zapewniła taką możliwość. Napięcie było stopniowane, dawkowane były sceny grozy, atmosfera budziła niepokój, aby jednym ujęciem, wraz z pojawieniem się ducha Marcusa (Doug Jones) zniweczyć starania i zaprezentować serię charakterystycznych jednakże znanych już z pierwszej części elementów, na czele z zaszytymi ustami.

Interesującym wątkiem jest pojawiający się ponownie motyw cierpiącej duszy pochodzącej z Polski. Reżyser pierwszej części, Stiles White, jest współautorem (razem z żoną, Juliet Snowden) scenariusza do innego horroru, „Kroniki opętania” („The Possession”) Ole Bornedala, gdzie także pojawia się wątek polski. Opętana dziewczynka Em (Natasha Calis) mówi po polsku, tutaj natomiast nawiedzona Doris (Lulu Wilson) pisze bezwiednie w języku polskim, jak się okazuje, historię Marcusa, który żył na terenie Polski w czasie II wojny światowej. Trudno jednak w kadrach przedstawiających automatyczne pismo dziewczynki rozpoznać jakiekolwiek słowa, w jakimkolwiek języku.

Cieszy dobór obsady, ponieważ aktorzy sprawdzili się w swoich rolach, zwłaszcza Annalise Basso jako Lina Zander, wątpiąca w profesję swojej matki, spirytystki-oszustki, Alice (Elisabeth Reaser).  Również Henry Thomas jako ojciec Tom Hogan, niezdecydowany kapłan, zagrał przekonująco.

Pomimo świetnej scenografii Patricio M. Farella oraz oprawy wizualnej towarzyszącej początkowym scenom produkcji (dawne logo wytwórni Universal, tytuł, napisy końcowe), ostateczna wersja filmu nie powoduje zachwytów. Niestety, obraz nie zadowala, a jedynie utwierdza w przekonaniu, że zapowiada się kolejna franczyza, niczym „Paranormal Activity”, rozczarowująca z każdą kolejną częścią. Być może powstanie sequel najnowszej odsłony „Oujia”, ponieważ po napisach końcowych pojawia się scena zapewniająca producentom uruchomienie taśmowego wręcz realizowania kolejnych filmów z cyklu, oby z lepszym skutkiem.