Seria filmów o przygodach dzielnego i niepokonanego Jamesa Bonda nie należała do moich ulubionych. Jak już przyszło mi się zaznajomić z którąś częścią, była to dla mnie istna droga przez mękę. Mimo tego, że filmy podobały się większości moich znajomych, ja po prostu nie mogłam się do nich przekonać. Dlatego kiedy na nowego Bonda wybrano Daniela Craiga stwierdziłam, że szkoda mojego czasu na oglądanie pozycji, która mnie nie urzeknie. I tak przegapiłam dwa pierwsze filmy z nowym Jamesem. Kiedy usłyszałam, że do kin wchodzi nowa produkcja o przygodach Agenta 007, stwierdziłam, że może moje dziwne nastawienie uległo zmianie i czas odświeżyć swoje spojrzenie na to dzieło. Zdobyłam się na odwagę i obejrzałam „Skyfall”.

MI6 traci ważny dysk zawierający cenne informacje. Podczas próby odzyskania skradzionego przedmiotu James Bond zostaje postrzelony – wszyscy są przekonani, że zginął. Kiedy jednak ktoś zaczyna publikować informacje z tajnego dysku, Agent 007 znowu wkracza do akcji. Tym razem musi zmierzyć się nie tylko z wrogiem społeczeństwa, ale również przeszłością.

W nowym Bondzie mamy masę wybuchów, efektów specjalnych, pościgów. Wszystko to zostaje okraszone dobrym angielskim humorem oraz wszechobecnym sarkazmem. Co może powstać z takiego połączenia? Bynajmniej nie wstrząśnięte Martini. Ta kombinacja to, przynajmniej w tym przypadku, gwarant dużego sukcesu. Dodajmy jeszcze do tego piękne kobiety, elegancki pojazd oraz kilka wynalazków i otrzymamy bardzo dobry film.

Jednak nie tylko te wyżej wymienione elementy miały wpływ na to, że „Skyfall” okazał się sukcesem – na dużą uwagę zasługuje gra aktorska. Daniel Craig stanął na wysokości zadania – w swojej kreacji czuł się jak przysłowiowa ryba w wodzie. Nie był sztuczny, tylko przekonywający i żywy. Również Ralph Fiennes bardzo dobrze odegrał swoją rolę. Mimo tego, że był postacią drugoplanową zwrócił moją uwagę. Zresztą zdziwiłabym się, gdyby było inaczej. Uważam, że Fiennes to jeden z lepszych aktorów.

Kto jeszcze zasługuje na gromkie brawa? Ben Whishaw – aktor, który w „Pachnidle” pokazał na co go stać oraz… Javier Bardem. Przyznam szczerze, że nie wiedziałam, czego się spodziewać po grze tego aktora. Pamiętam go z kilku filmów, jednak nigdy nie wyróżniał się za bardzo na tle innych bohaterów występujących w oglądanych przeze mnie dziełach. Jednak w „Skyfall” pokazał swój potencjał – zachwycił, sprawił, że czarny charakter nabrał kolorów. Kreacja Bardema nie była jednowymiarowa, wręcz przeciwnie. Tak dobrze zagrał przeciwnika Bonda, że przyznam to bez chwili wahania, w pewnych scenach kradł palmę pierwszeństwa samemu Agentowi 007.

Muzyka dodawała wszystkiemu wysublimowanego smaczku. Była wisienką na torcie, stanowiła ważne wykończenie dla filmu. Poza motywem muzycznym znanym z wcześniejszych filmów pojawiła się choćby nowa piosenka w wykonaniu znanej brytyjskiej piosenkarki – Adele. I muszę przyznać, że w całości oddała klimat produkcji o Bondzie.

Bardzo spodobało mi się również poruszenie motywu zestawienia tego, co nowe (ludzie, poglądy) z tym, co jest starsze. Takie pokazanie różnicy w mentalności i zachowaniach osób z różnych dekad, konfrontacja „old style” z „new fashion” wprowadziła pewien ciekawy element – zmusiła widza do zastanowienia się nad tym, że nie wszystko trwa wiecznie. Może nie mamy tutaj do czynienia z typowym motywem vanitas, jednak ten film lekko ociera się o niego.

„Skyfall” to film, który zmienił moje zapatrywanie na produkcje o przygodach Agenta 007. Był tak dobry, że postanowiłam zaznajomić się z dwiema wcześniejszymi częściami, w których gra Daniel Craig. Mam nadzieję, że przyszłe produkcje spod znaku 007 będą równie dobre i tak samo wciągające jak „Skyfall”.