Kiedy jakieś dzieło, zarówno film czy książka, używa mitologizacji, czyli wprowadza elementy mitów, wiem, że muszę się z nim zapoznać. Tak było choćby w przypadku pierwszej części przygód Percy’ego Jacksona – zarówno film, jak i powieść spodobały mi się, przeniosły do świata znanego z mitów, oczywiście mocno zmienionego, ale nadal zachwycającego. Obecnie na ekranach gości druga część przygód dzielnego herosa – „Percy Jackson: Morze Potworów”.

Obóz Herosów został zaatakowany. Luke pragnie zniszczyć bogów, do czego potrzebuje odnaleźć magiczny artefakt – Złote Runo. Jedyną osobą, która może go powstrzymać jest dziecko Posejdona – Percy. Już raz udało mu się uratować świat przed zagładą, ale czy i tym razem podoła zadaniu? Czy Luke przebudzi Kronosa?

„Morze Potworów” to typowe kino familijne – jest przygoda, nieoczekiwane zwroty akcji, zadanie do wykonania i siła przyjaźni. Do tego wszystko to polano sosem z fantastyki i wyszła… bardzo smaczna potrawa dla każdego fana kina rozrywkowego. Ale nie tylko. To film opowiadający o odwadze oraz tolerancji. Produkcja, która zawiera w sobie jakieś przesłanie posiada ogromne walory – uczy młodego widza postrzegania rzeczywistości. Nie chcę do końca zdradzać elementu, który służy młodemu widzowi za lekcję tolerancji, wspomnę tylko o tym, że jeden z nowych bohaterów zostanie napiętnowany ze względu na swoje pochodzenie.

„Morze Potworów” może rozbudzić w młodym odbiorcy zafascynowanie kulturą starożytnej Grecji. Tak jak i w pierwszej części, tak i tutaj odnajdziecie mnóstwo nawiązań do mitów greckich oraz spotkacie fantastyczne stworzenia. Jednak najmocniejszym punktem filmu jest zdecydowanie humor. Mnóstwo zabawnych dialogów i sytuacji (fani „Firefly”, przygotujcie się!), a do tego ci bohaterowie. Dionizos czy Hermes, mimo że pojawiają się tylko na kilka chwil, zawładnęli sceną.

Oczywiście występuje tutaj element walki dobra ze złem oraz swoimi własnymi słabościami. Percy miewa momenty zwątpienia, dzięki czemu młodszy odbiorca może się identyfikować z bohaterem, gdyż jawi się on jako normalny człowiek, a nie syn boga. Wątpi w swoje przeznaczenie i rolę. I dzięki temu staje się postacią z krwi i kości – nie został bowiem wyidealizowany.

Szkoda tylko, że w tej części Annabeth została z lekka pominięta. Niby zarysowano pewien wątek wokół tej postaci, ale we wcześniejszej części dziewczyna zachowywała się jak na córkę Ateny przystało, natomiast w tej jawi się po prostu jako koleżanka Percy’ego. Nawet Grover nie otrzymał za dużo czasu antenowego. A szkoda, bo właśnie ta dwójka, plus protagonista, tworzyli najciekawszą oś filmu. Ciekawe są również muzyka – stanowi dopełnienie ekranizacji – oraz efekty specjalne. W końcu to fantastyka przygodowa, dlatego te ostatnie muszą się pojawić.

Kino familijne to dobry pomysł na niedzielne lub sobotnie popołudnia. Wypad z dziećmi do kina na tak dobry film, jakim jest „Morze Potworów” sprawi, że każde dziecko przeżyje niezapomnianą przygodę. Szkoda, że na ekranach nie pojawia się więcej produkcji tego typu – ciekawych, z przesłaniem, morałem. Zabierających widza w niezapomnianą podróż.

Serdecznie polecam ten film. Każdy miłośnik pierwszej części nie rozczaruje się, a nawet nabierze apetytu na więcej. Mam tylko nadzieję, że powstaną kolejne części i nie będzie trzeba na nie długo czekać.