Wampiry – stworzenia nocy, których sylwetki przedstawiano w wielu filmach i książkach. Lestat, hrabia Dracula, Selena to tylko niektóre z postaci krwiopijców znanych fanom, i nie tylko, istot z kłami. Od morderców, poprzez zakochanych, po pragnących przetrwać – wizji wampirów, zarówno w kinie, jak i literaturze, pojawiło się wiele, co i rusz twórczy, czy pisarze serwują swoim odbiorcom kolejne. Krwiopijca chodzący dzięki pierścieniowi z lapis lazuli w świetle dziennym? A może świecący w blasku słońca? Wampir, który boi się ludzi? A może taki, co traktuje homo sapiens jako worek kości? Jak widać, opcji przedstawienia tych istot istnieje wiele – kolejną próbował zaprezentować nam w swoim dziele Jim Jarmusch.
Adam i Eve to małżeństwo wampirów. Ich miłość stanowi element, dzięki któremu ta dwójka znosi trudy życia wiecznego. Do czasu. W pewnym momencie Adam popada w depresję, ma dość otaczających go zombie (jak nazywa ludzi) i pragnie zaznać spokoju. Eve, widząc, w jakim jej ukochany jest nastroju, opuszcza miejsce swojego pobytu (Tanger) i udaje się do Detroit, gdzie przebywa jej luby. Czy kobiecie uda się przekonać Adama, że warto żyć?
„Tylko kochankowie przeżyją” to film na wskroś ociekający egzystencjalizmem. Dramat nieśmiertelnych bohaterów pokazuje drugie oblicze życia wiecznego. Podobna bolączka trawi głównego bohatera „Wywiadu z wampirem” – Louisa. Zamieniony w wampira ma dość zabijania ludzi, życia wiecznego i życia w cieniu. Wprawdzie w filmie Jarmuscha główny nacisk położono na ten drugi aspekt, jednak momentami zarówno Louis, jak i Adam pragną tego samego – wyzwolenia. Świat w omawianym filmie jawi się w ciemnych kolor – udręka i porażka to elementy, które w nim dominują. Jednak widać tutaj pewne światełko w tunelu, gdyż przecież nawet po największej burzy pojawia się słońce.
Nie bez powodu reżyser na miejsce akcji swojego dzieła wybrał Detroit – miasto symbolizujące upadek. Nawet otoczenie podkreśla wydźwięk produkcji. Ciemne, opuszczone miasto, które swoją drogę ku upadkowi rozpoczęło już w latach 50. XX wieku. Detriot to nie tylko otoczka, gdzie dzieje się akcja, to również kolejny bohater opowiadanej historii. Nawet dla tego miasta pojawia się w końcu nadzieja – Eve wspomina, że wiem, iż w przeszłości to miejsce odzyska swą świetność, gdyż „składa się z wody”. Jak wiadomo, woda daje życie. Gdyby w przyszłości zabrakło jej w innych miastach wtedy Detroit znowu rozkwitnie.
Niewątpliwym plusem produkcji jest przepiękna ścieżka dźwiękowa. Muzyka urzeka, wypływa z każdego zakamarka produkcji, buduje niezapomniany i jedyny w swoim rodzaju klimat. Raz smutna, melancholijna, innym znowu razem wesoła i pełna życia. Według mnie, ścieżka dźwiękowa i obraz miasta to najciekawsze elementy zawarte w produkcji. Dzięki nim film nabiera kształtu i wartości estetycznej.
Motyw wampirów jest jednym z moich ulubionych, dlatego staram się czytać i oglądać wszystko, co dotyczy krwiopijców. „Tylko kochankowie przeżyją” nie jest najlepszą produkcją, która przedstawia zmagania i bolączki dzieci nocy. W pewnym momencie miałam wrażenie, że film nie posuwa się do przodu, tylko ciągle krąży wokół jednego tematu. Nie jest to zła produkcja, ale nie na tyle dobra, bym kiedyś do niej powróciła.
