Will Caster i jego grupa badawcza próbują stworzyć urządzenie, które będzie posiadało ludzką inteligencję i uczucia. Nie wszyscy widzą w tym drogę ku lepszemu jutru, grupa terrorystów postanawia zniszczyć laboratoria zajmujące się projektem oraz pozbyć ludzi za niego odpowiedzialnych. Podczas sympozjum Will zostaje postrzelony. Rana nie wydaje się groźna, jednak wychodzi na jaw, że kula została pokryta polonem – radioaktywnym metalem. Casterowi zostało kilka tygodni życia. Jego żona, Ewelyn, nie może się pogodzić z nadchodzącą śmiercią męża, postanawia zrobić wszystko, by jej ukochany został przy niej. Decyduje się na niebezpieczny krok, chce wgrać wspomnienia i myśli Willa do komputera. Czy uda jej się ocalić męża?

„Transcendencja” pokazuje futurystyczny obraz świata, w którym człowiek zapragnął stać się częścią maszyny, a dokładniej, nadać urządzeniu ludzką osobowość. I właśnie ten element filmu okazuje się najciekawszy. Połączenie maszyny i homo sapiens to przełomowy moment produkcji. Jednym jawi się jako nowy rozdział w życiu człowieka, innym jako koniec ery ludzi. Prawda jest taka, że każde innowacje niosą ze sobą zagrożenie. Nie inaczej jest i w tym przypadku. Kluczową kwestią staje się odpowiedź na pytanie czy po wgraniu wspomnień i myśli na dysk urządzenie będzie w stanie rozróżniać dobro od zła? 

W produkcji nie pojawia się wyraźny podział na pozytywnych i negatywnych bohaterów, co stanowi pewnego rodzaju uwypuklenie problemu pokazanego w dziele Wally’ego Pfistera. Chodzi o określenie granicy dobra i zła. Ewelyn pragnęła nie dopuścić do utraty męża, postanowiła zaryzykować, by ocalić osobę, którą kocha. Jednak z drugiej strony, spełniła największe marzenie swoje i Willa, dokonała swego rodzaju cudu. Możliwości, jakie otworzyły się przed Casterami, i całą ludzkością, przeszły najśmielsze oczekiwania – odbudowa planety, czy zwalczanie chorób to tylko niektóre z nich. Z drugiej strony Will, a raczej to, co powinno nim być, otrzymuje dostęp do wszelkich baz danych świata, co zapewnia mu nieograniczoną władzę.

Czy to, co uczyniła Ewelyn jest złe? Film nie podaje jednoznacznej odpowiedzi, wprawdzie koniec okazuje się przewidywalny i można twierdzić, że bohaterka działa kierowana czysto egoistycznymi pobudkami, jednak prawda jest taka, że cały eksperyment nie był do końca zły. W końcu pojawiły się nowe możliwości.

Poważną wadą produkcji okazuje się postać protagonistki, Ewelyn. Wszelkie czyny, których się podejmuje, są nie tyle egoistyczne co nieprzemyślane. Jedynym celem jest ratowanie bliskiej jej osoby, inni ludzie się nie liczą. Bohaterka nie myśli o konsekwencjach swoich czynów, na oczach ma przysłowiowe klapki, przez które zagrożenia związane z wgraniem męża do maszyny i zapewnieniem mu dostępu do Internetu okazują się nieistotne. Jeżeli zachowanie protagonistki wydaje się widzowi irracjonalne, wtedy film traci nie tyle wiarygodność, co dobre imię w oczach odbiorcy.

Trudno coś pozytywnego powiedzieć również o grze Johnny’ego Deppa. Prawda jest taka, że jego talent aktorski ostatnimi laty w ogóle nie ewoluuje. Jego talent zatrzymał się na „Piratach z Karaibów” i w każdej kolejnej roli można odnaleźć mimikę znaną z serii o piratach. Wielka szkoda, gdyż kiedyś naprawdę był to aktor godny podziwu.

„Transcendencja” nie plasuje się w kategorii najlepszych filmów roku. Nie mogę jej również umieścić w szufladce przeciętnych produkcji. Mnie osobiście film nie przekonał, za dużo akcji kręciło się wokół miłostek głównej bohaterki i jej szalonych pomysłów. Irracjonalizm w działaniu protagonistów nie jest tym, co cenię sobie w filmach – chyba że są to produkcje na granicy absurdu i pastiszu. Jedynie znakomita sylwetka stworzona przez Paula Bettany’ego nadała całości zjadliwości. Gdyby nie bohater przez niego grany, a dokładniej okazanie jego dylematów moralnych, film nie byłby wart obejrzenia.