"Telenowela", to film młodej, obiecującej duńskiej reżyserki, Pernille Fischer Christensen, pokazujący, że miłość ma różne twarze, różne odcienie i może nas dopaść nawet w najmniej, wydawałoby się, sprzyjających okolicznościach.
Skandynawska produkcja przedstawia historię kobiety o imieniu Charlotte (Trine Dyrholm), która pomimo zawodowego sukcesu i ustatkowanego życia osobistego, postanawia to życie zmienić. Porzuca swego dotychczasowego, nudnego partnera i wyprowadza się do wynajętego mieszkania w mało przyjaznej okolicy. Drugim bohaterem tej opowieści, a może raczej należałoby napisać - bohaterką, jest Veronica (David Dencik), mężczyzna, czekający na upragnioną operację zmiany płci. Na razie Urlik, bo tak ma naprawdę na imię, jedyne co może zrobić, to zachowywać się i ubierać jak kobieta, a odizolowanie od społeczeństwa i stres wynikający z odrzucenia go przez najbliższą rodzinę, rekompensuje sobie codziennymi seansami, na które składają się telewizyjne tasiemce.
Przypadek powoduje, że dwie bohaterki, Charlotte i Veronica zamieszkują obok siebie i się poznają. Z początku, Charlotte traktuje Veronikę z pewnym dystansem, prawdopodobnie widzi w niej tylko kolejnego dziwaka. Mimo to stara się okazać jej należytą dyskrecję i szacunek. Okazuje się jednak, że "kobiety" łączy o wiele więcej niż się może wydawać. Obie poszukują jakiejś nowej drogi w życiu, nowych przeżyć i w końcu nowej miłości. Tylko czy miłość między tą dwójką jest w ogóle możliwa?
Christensen zręcznie wciąga widza w grę uczuć głównych bohaterów i potrafi go zainteresować z pozoru mało interesującą historią. Dodatkowego smaku dodaje obrazowi jego konstrukcja, podzielona na epizody, przerywana co jakiś czas krótkimi opowieściami lektora, ewidentnie nawiązująca do budowy tytułowej telenoweli.
Na pewno nie jest to film dla ludzi oczekujących wartkiej akcji, spektakularnych efektów specjalnych czy niesamowitych zdjęć. W produkcji tej zastosowano maksymalnie skromne środki wyrazu. Obraz sprawia wrażenie jakby kręcony był "z ręki", co może powodować uczucie pewnego dyskomfortu, ale dzięki temu przedstawione zdarzenia zyskują na autentyczności. Akcja zaś, odbywa się zaledwie w dwóch pomieszczeniach. Jeśli jednak ktoś lubi nietuzinkowe kino, szczególnie rodem ze Skandynawii, a do tego z przyjemnością stawia sobie pytania po seansie, to na "Telenoweli" nie powinien się zawieść.
