François Ozon, zdobywca nagród na MFF w Berlinie, San Sebastián, Toronto, podejmuje w swojej twórczości tematy trudne, a nawet kontrowersyjne. W swoim nowym filmie „Wszystko poszło dobrze” mierzy się z zaskakującym oświadczeniem chorującego mężczyzny i jego konsekwencjami dla rodziny.
François Ozon to francuski reżyser znany z podejmowania w swojej twórczości tematów trudnych, a czasem wręcz kontrowersyjnych. Jego filmy ukazują sprawy życia codziennego, gdzie jednak bieg wydarzeń przyjmuje nieoczekiwany zwrot. Takie przedstawienie historii zostało uznane na wielu międzynarodowych festiwalach filmowych, m.in. w Berlinie, San Sebastián czy Toronto. Tym razem, Ozon postanowił zmierzyć się z historią mężczyzny po udarze, który oświadcza swojej rodzinie, że chce pożegnać się z życiem.
„Wszystko poszło dobrze” to opowieść, która dotyka niezwykle delikatnej materii – braku woli życia i pragnienia śmierci. Jak wyjaśnia Ozon w wywiadzie dla francuskiego magazynu Exit Mag, „Wszystko poszło dobrze” opiera się na biograficznej powieści wydanej przez Emmanuele Bernheim, która współpracowała już z reżyserem przy innych projektach. Reżyser nie chciał skupiać się tylko i wyłącznie na motywie śmierci, lecz ukazać wpływ takiego pragnienia na rodzinę. Jest to historia dość intymna, zatem Ozon starał się potraktować ją z należytą godnością. Można powiedzieć, że mu się to udało.
„Wszystko poszło dobrze” to film wyważony. Nie sprawia wrażenia produkcji kontrowersyjnej, zagadkowej czy groteskowej, czego nie można powiedzieć o kilku innych filmach reżysera. Zamiast tego element zaskoczenia pojawia się dość szybko wraz z oświadczeniem ojca, iż chce umrzeć i prosi o pomoc. Następuje faza próby rozwiązania problemu, w której widzimy rozterki córek i ich różne reakcje. Odkrywane są także niezbyt miłe fakty z przeszłości rodziny, która i tak jest już dotknięta chorobą jeszcze innego swojego członka. Wszystko to piętrzy się, tworząc sytuację trudną do rozstrzygnięcia. Film jednak nie jest przytłaczający. Temat śmierci nie jest traktowany z pomocą religijnych konotacji, jak można przypuszczać, ani z patosem. Nie ma tutaj wzniosłych przemów i usilnych przekonywań o wartościach. Śmierć nie jest też trywializowana ani gloryfikowana. Mamy za to postaci córek, które chcą wszystkiego, co dobre dla swojego ojca. A czy zawiera się w tym śmierć, nawet jeśli jest upragniona? Ten film to szczery zapis rozważań, czasem łez, ale i walki o lepsze; zapis, który pomimo trudnego tematu zachowuje pogodę ducha, a nawet pozwala na momenty humorystyczne. Na oklaski zasługuje tu André Dussollier, odtwórca roli ojca, który mówi o swojej postaci w wywiadzie dla Paris Normandie: filmowy André nie jest sympatyczny, lecz uparty, ale nie brakuje mu też poczucia humoru, jak i cynizmu. To wszystko sprawia, że jest postacią wielowymiarową. Tymczasem widz zastanawia się, czy mu współczuć, czy czasem potępić. Na uwagę zasługują także Sophie Morceau oraz Géraldine Pailhas, które przejmująco oddają całą gamę emocji towarzyszących córkom po usłyszeniu zaskakującego życzenia rodzica.
Oprócz fabuły poprowadzonej z wyczuciem, w filmie pojawiają się także wymowne znaki wizualne. Zbliżenia na pomarszczone dłonie głównego bohatera bądź dłonie tych, którzy pomagają mu zapanować nad ciałem, chwytające za serce kadry mężczyzny siedzącego bezradnie na wózku inwalidzkim, ale też ujęcia chwil radości niczym z rodzinnego albumu skłaniają widza do refleksji nad tym, jakiego wyboru dokonałby on sam.
Choć na ekranie widać niezwykle szczerą i przejmującą wewnętrzną walkę córek, a także walkę o to, co według nich jest słuszne; film sprawia, że widz toczy walkę z samym sobą. Próbuje dokonać słusznego wyboru w sytuacji: „a co jeśli...?”, odpowiadając na pytanie, co dla mnie oznacza, że wszystko poszło dobrze.
