Lustra to przedmioty codziennego użytku. Trudno byłoby nam sobie dziś wyobrazić bez nich życie. Wszędzie: w domu, na ulicy, w tramwaju, otaczają nas lustra. Widzimy przecież nasze odbicia w szybach jadących pociągów, samochodów i w wystawach sklepowych. Jednak czy osoby, które oglądamy każdego dnia, przeglądając się w lustrze, to my? Otóż, „Mirrors” („Lustra”) pokazuje, że po drugiej stronie lustra istnieje równoległy do naszego świat. Postaci, wyglądające jak my, nasze sobowtóry, to zaś byty samodzielne, które nie tylko wpływają na naszą egzystencję, ale mogą również decydować o jej kresie.

Fabuła filmu osnuta jest wokół losów byłego policjanta - Bena Carsona (Kiefer Sutherland), który zatrudnia się jako stróż nocny w byłym centrum handlowym o nazwie Mayflower. Inny strażnik opowiada nowicjuszowi historię budynku, który w wyniku pożaru został zniszczony. Wskazuje on także Benowi zakres jego obowiązków. Już podczas pierwszej warty Carson jest świadkiem, co najmniej dziwnych wydarzeń. Ich sprawcami są zaś olbrzymie lustra. Przerażony policjant nie wie, co myśleć, a to, co zobaczył próbuje usprawiedliwiać przemęczeniem i problemami rodzinnymi. Swoimi wizjami dzieli się z siostrą (Amy Smart) i żoną – Amy (Paula Patton), które znajdą się niedługo w niebezpieczeństwie. Ben postanawia dowiedzieć się nieco więcej na temat owych luster, które nie pozwalają na spokojne życie jemu ani jego rodzinie. Były policjant rozpoczyna więc śledztwo na własną rękę. W niedługim czasie odkrywa, że poprzedni strażnik nie żyje, lustra poszukują zaś tajemniczej osoby o nazwisku Esseker. Ben postanawia ją odnaleźć i sprowadzić do Mayflower. Zamiar ten realizuje, choć skutki decyzji Carlsona mogą być tragiczne…

Obraz w reżyserii Alexandre’a Aja, znanego między innymi z remake’u pt. „Wzgórza mają oczy”, to horror i thriller w jednym. Fabuła filmu rozwija się dynamicznie, ciągle coś się dzieje. Widz przez cały seans będzie więc miał raczej szeroko otwarte oczy. Ich przymrużenie mogą jedynie spowodować dość realistyczne, a zarazem niesłychanie drastyczne sceny (na przykład wyrwanie sobie szczęki przez siostrę Bena). Na uwagę zasługuje także gra Sutherlanda, który doskonale wciela się w rolę nieco nierozgarniętego, zahukanego człowieczka, żyjącego wciąż przeszłością. Postać Carlsona to typ bohatera rozwijającego się i zmieniającego w toku akcji. W momencie, gdy zagrożone staje się życie ukochanych członków rodziny, charakter Bena ulega zmianie. Zapewne to strach przed utratą bliskich wyzwala w bohaterze kryte dotychczas pokłady odwagi. Stworzenie takiej kreacji wymaga pewnych umiejętności aktorskich, które w moim mniemaniu, Sutherland posiada.

Atmosfera filmu jest naprawdę mroczna (mam tu na myśli szczególnie sceny rozgrywające się w centrum Mayflowera). Nic w tym jednak dziwnego, skoro przedstawiona w filmie ogromna budowla to znajdująca się w Bukareszcie niedoszła Akademia Nauk, której utworzenie zlecił Nicolae Ceaușescu. Ukończenie projektu uniemożliwiła jednak śmierć komunisty. Realizatorzy filmu dodają, że na żywo budynek robi naprawdę ogromne wrażenie. W filmie zresztą również prezentuje się dosyć przerażająco. Najdziwniejszą aurę zawsze mają przecież obiekty związane ściśle z wydarzeniami historycznymi. Zwłaszcza jeśli dotyczą one burzliwych losów narodu (w tym przypadku rumuńskiego).

Ciekawe w „Mirrors”  jest wykorzystanie motywu lustra jako rekwizytu magicznego. Historia tego przedmiotu prezentuje się dosyć pokaźnie. Lustra, od czasów ich wynalezienia, zrobiły ogromną karierę, zarówno w filmie jak i w literaturze. Każdy chyba pamięta pewną bohaterkę książki Jonathana Carolla, której udało się przeniknąć do innego świata przy pomocy „szklanego przyjaciela”. Ben Carlson również znajdzie się w końcu po drugiej stronie lustra. W jaki sposób? By się tego dowiedzieć, trzeba tylko „przeniknąć w głąb” szklanego ekranu. Podróż taką spokojnie można odbyć, gdyż „Lustra” to dobre kino.