„Gra dla dwojga” to kolejny już film Tony'ego Gilroya o korporacjach, w którym możemy się również doszukać podobieństw do takich obrazów jak „Żądło” czy filmy z serii „Ocean’s...”, szczególnie pod względem wartkiej i nieco poplątanej akcji. Nie wszystko jest też takie poważne jak w poprzedniej produkcji Gilroya o tytule „Michael Clayton”. Tym razem największy nacisk został położony na głupotę całego systemu zarządzania.

Na początku poznajemy Claire (Julia Roberts) i Raya (Clive Owen), kiedy jeszcze pracują odpowiednio dla CIA i MI6. Ona uwodzi go, usypia i kradnie tajne dokumenty z jego pokoju hotelowego, przez co nasz brytyjski agent wpadnie w niemałe kłopoty. Kiedy po pięciu latach spotkają się ponownie, znów staną po dwóch stronach barykady. Choć jedynie pozornie. Pracując dla dwóch różnych korporacji, nie starają się działać na ich korzyść, jak wskazywałaby to logika, lecz przede wszystkim, starają się tak wszystkich oszukać aby samemu wyjść na tym jak najlepiej. Dodatkowo łączące ich relacje z wcześniejszych lat jeszcze bardziej potęgują wrażenie rywalizacji, doprowadzając również do zarówno komicznych jak i niezręcznych sytuacji. Do końca nie wiadomo kto najwięcej zyska. A kiedy widz zaczyna coś podejrzewać i myśleć, że rozgryzł zakończenie, zostaje zupełnie zaskoczony.

I może kontynuując poprzedni akapit, skupię się jeszcze przez chwilę na zakończeniu, które - trzeba przyznać - nie jest nowe ani specjalnie wyszukane, jednak na tyle intrygujące i niespodziewane, że należy się za nie duży plus. Kolejny dołożyłbym za dobrą grę aktorską, zarówno Clive'a Owena i Julii Roberts w rolach szpiegów, jak i Toma Wilkinsona i Paula Giamatti wcielających się w ich niezbyt inteligentnych i rozgarniętych szefów. Największe pochwały należą się jednak Tony'emu Gilroyowi, który napisał scenariusz do tego filmu, jak również wyreżyserował go. Efekt końcowy, jaki osiągnął jest doprawdy niezwykły.

Tak więc podsumowując, można powiedzieć, że w jednym filmie dostajemy zarówno romans, komedię, akcję, jak i skomplikowaną intrygę. Czegóż chcieć więcej? Trzeba przyznać też, że Gilroy posiada spory potencjał, i co ważniejsze, potrafi go wykorzystać. Miejmy nadzieję, że nie spocznie na laurach i niedługo dołoży kolejny świetny obraz do swojej kolekcji.