Tego lata reżyser Donald Petrie, znany jako twórca komedii „Moje wielkie greckie wesele” przedstawia widzom film ponownie poruszający temat greckiej kultury, historii i mentalności - „Moja wielka grecka wycieczka” (oryginalny tytuł – „My life in ruins”). Można powiedzieć, że oba te dzieła są dwiema częściami jednej całości, wzajemnie dopełniającymi się i pokazującymi życie współczesnych Greków z punktu widzenia zarówno ich samych, jak i innych – tych obcych, nie–Greków. Ta jednolitość podkreślona jest zastosowaniem w obu filmach takiej samej konstrukcji tj. otwarcia i zamknięcia akcji narracją głównej bohaterki oraz faktem, że role te w obu filmach odtwarza ta sama aktorka, urodziwa, posągowa Nia Vardalos. Tym, co różni obie komedie jest tonacja. W stosunku do słodko–gorzkiego „Wesela”, będącego delikatną kpiną z tradycyjnego wzorca rodziny, a jednocześnie jego gloryfikacją, „Wycieczka” w moim odczuciu jest bardziej lekką i rubaszną parodią wizerunku turystów i hymnem ku czci radości życia.

Mamy tu zatem: wybuchające telewizory, psujące się windy, dymiące, a nie chłodzące klimatyzatory, urywające się spłuczki i obleśnych portierów, obijających się zamiast pracować. Ale to dopiero wierzchołek góry problemów nękających Georgię. Jest ona z wykształcenia i zamiłowania historykiem, ale z powodu redukcji etatów na uniwersytecie, zmuszona była do podjęcia pracy pilotki wycieczek. I szczerze tego nie znosi. "Kiepsko mi płacą, nie mam przyjaciół, a seksu nie uprawiałam od wieków" - wzdycha sama do siebie na głos po angielsku, by zaraz ku swej konsternacji stwierdzić, że usłyszało i, co gorsza, zrozumiało jej słowa kilkadziesiąt przypadkowych zupełnie osób. Ale największą zmorą żywota Georgii są oddani pod jej opiekę turyści, tacy jak: skłócone małżeństwo z nadąsaną nastoletnią córką, świeżo rozwiedzione ogniste Hiszpanki, Australijczycy używający dla nikogo niezrozumiałego slangu, miła staruszka – nałogowa złodziejka czy też dowcipniś, grający wszystkim na nerwach swoim brutalnie złośliwym poczuciem humoru Jedynymi rzeczami łączącymi większość tej zgrai, są okazywane przez nich całkowite niezrozumienie dla wspaniałości kultury starożytnej Grecji - o czym świadczą komentarze typu: „nie ma rąk, to nadrabia to pokazując piersi” (o posążku Afrodyty oczywiście) – oraz ogromny zapał do kupowania tanich podróbek made in China. Nic więc dziwnego, że zestresowana Georgia zapomniała już jak smakuje „kefi”, czyli umiejętność cieszenia się życiem.

Jednak, mimo że „Moja … wycieczka” jest lekką komedią, to nie jest pozbawiona i głębszych treści. Miejscami przez śmiech przebija smutek, wzruszenie i łzy, bo przecież ludzie nie są jednowymiarowi, a poznanie przyczyn ich zachowania stanowi klucz do zrozumienia i nawiązania z nimi kontaktu. W efekcie, nieoczekiwanie, dla wielu spośród uczestników wycieczki podróż ta stanie się ich własnym katharsis.

Niewątpliwie warto wybrać się na ten film, szczególnie, że humor nie jest jego jedyną zaletą. Oczywistym plusem są piękne krajobrazy Grecji – niektóre sceny nakręcone zostały za zgodą władz greckich np. na Akropolu – a dla kobiet także widok „smakowitego kąska”, czyli bardzo seksownego (choć dopiero po ogoleniu i ostrzyżeniu) Alexisa Georgoulisa w roli pozornie nieokrzesanego kierowcy Poupiego. Największym jednak atutem filmu jest udział w nim dawno nieoglądanego na ekranach kin, znakomitego Richarda Dreyfussa, odtwarzającego postać Irva - wrednego złośliwca, a zarazem wspaniałego mentora Georgii, który nie tylko ją, ale i widzów potrafi czegoś nauczyć. Toteż zachęcam wszystkich do obejrzenia tej komedii – nie będzie to czas stracony.