Film Agnes Jaoui „Opowiedz mi o deszczu” z pewnością zasługuje na szerszą uwagę, choć skierowany jest do wąskiej grupy odbiorców. Problem w odbiorze filmu może wynikać z dezabrobaty dla tak skonstruowanej jego koncepcji, w której pomiędzy motywami komediowymi i dramatycznymi występuje subtelna linia zacierająca celowość prezentowanych obrazów czy wypowiadanych kwestii. Innymi słowy, wątki o zabarwieniu komediowym wywołują współczucie dla pary głównych bohaterów, a dramat, który ich dotyka przywołuje na twarz lekki uśmiech. Trudno jest również znaleźć przełomowe momenty akcji. Wydaje się, że punktem kulminacyjnym jest odtworzenie zmontowanego przez Karima filmiku ukazującego Agathe w niekorzystnym dla niej świetle. Wątpliwość ta bierze się stąd, że twórcy poskromili emocje głównych bohaterów. Ci z kolei trzymają je na wodzy i nie upubliczniają ich przed całym światem.

Lepszą stroną filmu jest gra aktorów, która sprawia, że widz stara się wejść w ich skórę, odczytać emocje, które nimi kierują i poznać zamiary, które wpłyną na ich dalsze życie. Owa empatia dotyczy wszystkich postaci, ponieważ nie ma tu podziału na tych dobrych i złych. W swoim scenariuszu Agnes Jaoui i Jean-Pierre Bacri rysują postacie w sposób nieszablonowy i niestereotypowy. Ich bohaterowie to szkic współczesnej kobiety i współczesnego mężczyzny.

„Ma ładne, białe ramionka”

Agathe jest kobietą silną, niezależną, potrafiącą żyć bez mężczyzn. Świadomie i z pełną odpowiedzialnością rezygnuje z własnej rodziny, nie decyduje się na dziecko i związek formalny ze swoim partnerem. Nie chce być ani żoną, ani matką. Przyświecają jej zaś inne hasła. Staje się obrończynią praw kobiet dyskryminowanych ze względu na płeć w życiu polityczno-społecznym. Pisząc książki, angażując się w życie publiczne, walczy o równouprawnienie i emancypację kobiet oraz o parytety na różnych szczeblach władzy. Sprzeciwia się patriarchatowi, szowinistycznym i seksistowskim tendencjom u mężczyzn. Poza tym Agathe jest kobietą atrakcyjną, o łagodnym usposobieniu, i nie tak wyszczekaną jak zdarza mi się sądzić o feministkach. To tyle na polu chwały. W życiu osobistym oraz w relacjach z innymi ludźmi nie układa jej się dobrze. Jej partner życiowy Antoine nie może pogodzić się z rolą, jaką przyszło mu pełnić w tym luźnym związku z kobietą, z którą nie może nawet zamieszkać. Jej siostra Florence skrywa w sobie żal o to, że Agathe była faworyzowana przez ich matkę. Z kolei Karim nosi w pamięci złe traktowanie ze strony Agathe. Kierowany ambicją i dumą nie może przezwyciężyć swoich uprzedzeń co do jej osoby.

„Klasyczna trawka dla dwóch”

Karim i Michel to filmowcy-amatorzy. Pierwszy z nich, montażysta, by przeżyć ciągnie etat recepcjonisty w miejscowym hoteliku. Drugi jest operatorem, który od 20 lat nic dobrego nie nakręcił. To dwaj nieudacznicy, walczący przez cały czas ze swoją motywacją i zapałem do pracy. Łączy ich nie tylko przyjaźń. Obaj mają nowoczesne podejście do podziału ról w związku, a także nie są gotowi do podejmowania poważnych zobowiązań.

Swobodna konstrukcja filmu i naturalność akcji powiązanej między scenami sprawiają, że „Opowiedz mi o deszczu” ogląda się z zainteresowaniem. Fabuła filmu opiera się na relacjach osobowych pomiędzy kolegami-filmowcami, siostrami, ojcem i synem oraz na reacjach damsko-męskich pomiędzy małżonkami, partnerami i kochankami.

Walorem filmu są świetnie poprowadzone dialogi, ale również nieprzeciętna gra aktorów (Bacri, Debbouze). Należy podkreślić tu mimikę, gesty i zachowania aktorów, tak typowe dla francuskiego kina. Oddaje to autentyczność miejsca i czasu akcji. Dodatkowo opowiadana historia zaskakuje niebanalnym podejściem do tematu. Nie jest ona udramatyzowana, a przecież dotyka również kryzysów partnerskich. Film z założenia jest refleksyjny, co daje do myślenia. Zatrzymuje się nad kwestią komunikacji międzyludzkiej. Okazuje się, że barierą w owej komunikacji mogą być różnice kulturowe, stereotypy, dekoncentracja, nasz stan emocjonalny i zapewne pogoda, szczególnie ta zła.

W aspekcie społecznym film porusza różne ważkie tematy: od feminizmu, rasizmu poprzez miłość i zdradę, aż do głęboko skrywanej krzywdy i poczucia niesprawiedliwości. Znając tę problematykę, z jaką będzie borykał się reżyser, można by jeszcze przed obejrzeniem tego filmu zaryzykować stwierdzenie, że będzie on opierał się głównie na emocjach. Niestety, to właśnie emocji u bohaterów najbardziej mi zabrakło.