Miloš Forman to postać z krwi i kości, nie napuszony celebryta z jakże powszechnym obecnie „parciem na szkło”. To człowiek, od którego współczesne pseudo-gwiazdki jednego przeboju powinny się uczyć klasy i dystansu. Cały film jest niejakim podsumowaniem życia, hołdem, który składa Miloš Šmídmajer, w najbardziej odpowiedni jak się wydaje, filmowy sposób. Razem z Formanem i reżyserem odwiedzamy szkołę, do której uczęszczał, jemy rodzinny obiad czy siedzimy przy stoliku w barze wraz z kolegami. Kamera towarzyszy reżyserowi od najbardziej przyziemnych czynności, po te, które dla odmiany odrywają od ziemi i dodają skrzydeł: odbieranie Oscara za „Lot nad kukułczym gniazdem”, który notabene zdobył aż pięć słynnych statuetek. Każda wypowiedź Formana to pokaz inteligentnego, czeskiego humoru, a zarazem świadectwo wielkości i autentyzmu twórcy.

Jeśli chodzi o sam film, w kwestii realizacyjnej reżyser zdecydowanie nie poszedł na łatwiznę. Lata zbierania materiałów, podążania za Milošem Formanem krok w krok, przemierzając niemal cały świat, nie były na pewno bezużytecznym spacerkiem. Powstał film, który nie jest zbiorem chaotycznych, niepowiązanych materiałów, lecz tworzy spójną całość. Końcowy efekt dopełniają archiwalne fragmenty filmów Formana, które doskonale ilustrują sceny z jego życia. 

Polecam tym, którzy wierzą w słowa: „Co nas nie zabije, to nas wzmocni”, a może bardziej tym, którzy nie posiadają takowej wiary. Miloš Forman zdecydowanie udowadnia, iż nie jest to tylko pusty frazes.