„Ojciec” ma na koncie dwie statuetki Oscara dla Anthony’ego Hopkinsa za najlepsza rolę pierwszoplanową oraz Christophera Hamptona i Floriana Zellera za najlepszy scenariusz adaptowany. Historia córki (przejmująca Olivia Coleman), która próbuje opiekować się swoim ojcem (wybitny Anthony Hopkins), który cierpi na demencję. Debiut filmowy Floriana Zellera to przenikliwe studium demencji i jej wpływu na relacje rodzinne. W świecie głównego bohatera nic nie jest pewne. Każde wspomnienie, każda rozmowa, każde spotkanie to pewna niepewność. To film mocno teatralny, oparty głównie na wybitnym aktorstwie i ciekawej pracy kamery. Hopkins udowadnia, po pierwsze swój kunszt aktorski, po drugie to, że w każdym wieku można zagrać rolę życia. Choć jeśli chodzi o brytyjskiego aktora to trudno oprzeć się wrażeniu, iż tych ról życia było na pewno kilka. Trudne kino. Balansujące na granicy goryczy, dezorientacji i smutku. Mocno prawdziwe. Mocno życiowe. Wybitnie artystyczne. Sylwia Nowak-Gorgoń

Mary Anning – postać historyczna – była jedną z pierwszych brytyjskich paleontologów. Zbieranie skamieniałości stało się jej pasją, a na przełomie XVIII i XIX wieku kolekcjonowanie skamieniałości było modnym hobby. To właśnie Mary Anning jest główną bohaterką filmu, a w jej postać wcieliła się Kate Winslet. Choć „Amonit” inspirowany jest prawdziwymi postaciami, film stanowi fantazyjną fikcję reżysera na temat losów bohaterek. Poznajemy Mary, gdy jest już od dawna znana w świecie naukowym. Pozostaje jednak na uboczu, mieszkając na wybrzeżu Anglii i żyjąc skromnie pod jednym dachem z chorą matką (Gemma Jones). Na utrzymanie zarabia sprzedając turystom zebrane skamieniałości. Pewnego dnia jej pracownię odwiedza dwoje turystów, Roderick Murchison (James McArdle) i jego żona Charlotte (Saoirse Ronan). Wkrótce Roderick zwraca się do Mary z prośbą o zaopiekowanie się Charlotte podczas jego nieobecności. Nieoczekiwanie „skazane na siebie” wbrew własnej woli kobiety, choć z różnych światów, nawiązują namiętną relację, która na zawsze odmieni ich życie. Niewątpliwie filmowi Lee można sporo zarzucić, choćby chwiejny jakościowo scenariusz. Jednak „Amonit” nadrabia innymi atutami: świetne role (zwłaszcza Kate Winslet), piękne zdjęcia i kostiumy, w końcu – sam pomysł na przybliżenie postaci kobiet-badaczek (nie tylko Mary Anning jest postacią historyczną, ale również Charlotte Murchison), a jak wiemy, kobiety-naukowczynie często nie zajmują należnego im miejsca w historii… za wybór tematu duży plus! Katarzyna Piechuta 

Animacja zrealizowana na podstawie popularnego serialu to historia o bohaterskich psiakach oraz o chłopcu, którzy nie patrząc na żadne przeciwności niosą pomoc i ratunek potrzebującym. Tym razem pomocy potrzebuje Miasto Przygód, gdzie po dość mało legalnych wyborach Burmistrzem został amator kotów, dobrze znany ekipie psiaków, Burmistrz Humdinger. W filmowym „Psim Patrolu” dostaliśmy porządnie nakreśloną historię pełną dramaturgii i akcji. Świetne tempo opowiedzianej historii, bez dziur nudy, co bardzo ważne jest w filmie kierowanym do naszych milusińskich. Jest akcja, humor, zabawa. W dodatku znakomita szata graficzna. Wszystko jest mocno podrasowane, ale w dobrym guście. Nie ma tutaj mowy o przerysowaniu. To naprawdę kino z rozmachem. „Psi Patrol. Film” to film z mądrym i ważnym przekazem. Pieski w końcu stają się bardziej ludzkie. Film udowadnia, że można dokonać rzeczy niezwykłych, a uczucie strachu i przerażenia nie są obce także dzielnym bohaterom filmu. Sylwia Nowak-Gorgoń