Mocno zaakcentowanym na festiwalu tematem była sytuacja na granicy polsko-białoruskiej. Pokazane zostały cztery filmy w sekcji "Musimy sobie pomagać. Opowieści z lasu": głośna "Zielona granica" Agnieszki Holland, dokumentalne: "Las" w reżyserii Lidii Dudy, "Drzewa milczą" Agnieszki Zwiefki i "Mur" Katarzyny Smutniak.

Ostatniego dnia festiwalu pokazany został film Jana Hřebejka "Musimy sobie pomagać" i odbyło się spotkanie ze scenarzystą filmu Petrem Jarchovskym, które poprowadził Petr Vlček - dyrektor Czeskiego Centrum w Warszawie. Film podejmuje temat postaw Czechów wobec nazistów w czasie II wojny światowej. Bohaterami są bezdzietni małżonkowie, których los wystawia na wielką próbę. Przyjmują pod swój dach i ukrywają syna dawnego pracodawcy. Młody człowiek pochodzenia żydowskiego uciekł z obozu koncentracyjnego. Ta decyzja będzie miała niebagatelne skutki. Odmieni życie kilku osób. Film był nominowany do Oscara w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny. Zdobył 5 czeskich Lwów, w tym jeden z nich otrzymał Petr Jarchovský za najlepszy scenariusz. Podczas spotkania na początku scenarzysta nawiązał do tytułu. Ma on podobnie jak film dwie płaszczyzny: poważną i ironiczną. Podczas pracy nad scenariuszem Petr Jarchovský korzystał ze wspomnień rodziców i dziadków z tego okresu. W ich opowieściach pojawiały się czasem, przy całym dramatyzmie tych lat, śmieszne historie. Dorastając, musiał dokształcać się też na zakazanej literaturze, by zdobyć wiedzę o tym, o czym kłamano w szkołach. Pracując nad scenariuszem filmu wykorzystał trzy inspirujące go historie. Pierwsza to fakt, że na terenie Republiki Czeskiej w ukryciu przeżyły wojnę osoby pochodzenia żydowskiego. Druga, że istniała zasada nazistów podczas okupacji dokwaterowywania żołnierzy, gdy gospodarze mieli więcej pokoi. Czesi twierdzili wówczas, że będą mieli dziecko. Okazało się, że dużo osób urodziło się wówczas w Czechach z tego powodu. Trzecia historia była prywatną opowieścią o narodzinach pod koniec wojny w warunkach ostrzału. Postaci u Jarchovsky'ego nie są nigdy czarno-białe, niektóre mają groteskowy charakter. Sam film zaś jest zrealizowany w zupełnie innej konwencji niż znane nam w Polsce obrazy opowiadające o wojnie.

Grand Prix zdobył film dokumentalny „Moja siostra” reż. Mariusz Rusiński / dokument / Studio Munka. W uzasadnieniu jury napisało: „Za poruszający obraz samotności wśród bliskich w sytuacji, gdy nie ma łatwych recept na uzdrowienie relacji, a jednak podejmuje się taką próbę – w imię miłości. Za kamerę, która z czułością i wnikliwością,  bez naruszania granic, obserwuje bliskich pogrążonych w rodzinnym kryzysie.” "Moja siostra" Mariusza Rusińskiego zdobyła również nagrodę Wytwórni Filmów Fabularnych we Wrocławiu w postaci usług produkcyjnych i/lub postprodukcyjnych o wartości 20 tys. złotych. Przekazał ją reżyserowi dyrektor WFF - Robert Banasiak

Dwie równorzędne Nagrody Główne zostały przyznane dla filmów fabularnych: „Pierwszy taniec w chmurach” w reżyserii Michała Mieszczyka ze Szkoły Filmowej im. Krzysztofa Kieślowskiego w Katowicach oraz „Przez ciebie, po tobie”, w reżyserii Jędrzeja Gorskiego z Warszawskiej Szkoły Filmowej.

Fabularne „Końce i początki” w reż. Klaudii Fortuniak z Łódzkiej Szkoły Filmowej zostały nagrodzone Nagrodą Specjalną Marii Kieślowskiej.

Konkursowe krótkie metraże można było ogladać każdego dnia festiwalu wieczorem w kinie plenerowym zorganizowanym przy sokołowskiej Kawiarence. Ostatniego dnia pokazano cztery nagrodzone produkcje.