Przy powstawaniu najnowszego swojego filmu, Ridley Scott zainspirował się książką Sary Gay Forden pt. „Dom Gucci. Potęga mody, szaleństwo pieniędzy, gorycz upadku”. Tak powstał „Dom Gucci”, który opowiada o morderstwie Maurizio Gucciego, wnuka założyciela legendarnego domu mody, ale także o rodzinnej firmie, w której władza i pieniądze mają taką samą siłę jak miłość i przywiązanie. „Dom Gucci” to campowa, chwilami naprawdę zabawna opowieść o ludzkich namiętnościach. Choć najnowsze dzieło twórcy „Łowcy androidów” nie uniknęło wad to nie idzie przejść obojętnie obok tego tytułu, główna zasługa w nośnym temacie oraz znakomicie dobranej obsadzie. Al Pacino czy Adam Driver dają popis swoich umiejętności aktorskich, ale i tak cały spektakl kradnie Lady Gaga jako kolorowy ptak, cudownie zepsuta i rozpieszczona Patrizia Gucci. Sylwia Nowak-Gorgoń

Na fali sentymentalnych produkcji będących prequelami znanych historii zekranizowanych przez Disneya, nadszedł czas na kolejną opowieść – o czarnym charakterze ze „101 dalmatyńczyków”, Cruelli De Mon (w angielskiej wersji DeVil). Akcja filmu dzieje się w Londynie, w latach 70-tych XX wieku. W „Cruelli” podpatrujemy, jak Estella z małej, kreatywnej buntowniczki (Tipper Seifert-Cleveland) przeistacza się w dorosłą, piekielnie zdolną artystkę (Emma Stone), która zdobywa pracę u baronowej von Hellman (Emma Thompson) – legendy mody, równie sławnej i szykownej, co złowieszczej i bezwzględnej. Ta znajomość sprawi, że Estella przejdzie jeszcze jedną przemianę, dając upust mrocznym zakamarkom swojej osobowości i przeistoczy się w skandalizującą, bezczelną i żądną zemsty Cruellę. Choć scenariusz ma słabsze momenty, to trzeba przyznać, że „Cruella” jest wciągająca, a świetne role Emmy Stone i Emmy Thompson są kluczowe dla tego sukcesu. Jednak to, co stanowi dwa najjaśniejsze punkty tego filmu, to zdecydowanie kostiumy i muzyka. Stroje są wprost niewiarygodne, a kontrowersyjne kreacje Cruelli idealnie wpasowują się w klimat punkowej rewolucji lat 70-tych. Brawa dla Jenny Beavan (która zresztą zgarnęła Oscara właśnie za Najlepsze kostiumy do „Cruelli”)! Ścieżka dźwiękowa to majstersztyk, zwłaszcza jej dynamizm i rockowy pazur. Wykorzystanie bardzo znanych utworów w pasujących scenach dało fantastyczny efekt. W trakcie seansu tylko czeka się z zaciekawieniem, jaki będzie następny utwór, który usłyszymy w kolejnej scenie. Katarzyna Piechuta

Wrzesień 1973 roku. Lena Kortus, młoda stewardessa z RFN-u, przylatuje do Chile, aby spędzić czas ze swoim ukochanym, Danielem. Ich romantyczne spotkanie jednak nie trwa długo. Dochodzi do puczu, a władzę w kraju przejmuje junta wojskowa pod dowództwem Augusta Pinocheta. Daniel zostaje pojmany przez będący u władzy wojskowy reżim i oddelegowany do Colonii Dignidad (Kolonia Godności), katolickiej placówki wykorzystywanej jako ośrodek tortur i przesłuchań. Lena w akcie rozpaczy postanawia na własną rękę ocalić Daniela. Nie zostaje jej nic innego, jak dołączyć do Colonii Dignidad. „Colonia”, choć na początku seansu może nużyć zbyt sielankowym ukazaniem relacji Leny i Daniela, to jest to sprawnie zrealizowana opowieść oparta na przerażających, autentycznych wydarzeniach, która potrafi wzbudzić w widzu zainteresowanie i utrzymać je do samego końca. Emma Watson w roli Leny wypada przekonująco. Nie jest to wybitna kreacja. Jednak to krok milowy dla kariery Watson, która tą rolą ewidentnie pokazała, że ma aspiracje, aby być kojarzoną z „dojrzałymi” rolami, a nie tylko z Hermioną Granger. Sylwia Nowak-Gorgoń