Co roku organizatorzy wybierają jeden film z dorobku reżysera, który będzie pokazany w danej edycji i któremu poświęcona będzie szczególna uwaga. W tym roku był to „Bez końca” (1984). Stanowił on próbę opisania doświadczenia stanu wojennego. Powstał na podstawie scenariusza napisanego przez Kieślowskiego i adwokata Krzysztofa Piesiewicza. Był to pierwszy ich wspólny scenariusz, potem pracowali razem przy wszystkich filmach reżysera.

Film spotkał sie z bardzo ostrą krytyką ze strony rządowej, opozycyjnej i kościelnej. W Warszawie trafił tylko na ekran kina Wars. Okoliczności jego powstania wspominali obecni w Sokołowsku aktorzy, którzy w nim zagrali oraz operator. Maria Pakulnis mówiła o poczuciu beznadziei, które jej towarzyszyło po skończeniu szkoły aktorskiej, kiedy za chwilę był stan wojenny. Była w fazie "nie wiadomo co z nami młodymi będzie". Propozycja zagrania u Kieślowskiego to było dla niej wyróżnienie. Kręcili film w małym mieszkaniu na Ursynowie, a jednym z "kostiumów" był samodzielnie zrobiony przez nią na drutach sweter. Najważniejsze było dla niej to, czy Kieślowski ją, jej pracę zaakceptuje. Aktorka wspominała, jak dał jej do zrozumienia poprzez jeden gest, że jest zadowolony. Jerzy Radziwiłowicz ironicznie wspomniał, iż "grał nieboszczyka i trudno mu było czerpać z własnych doświadczeń". Podkreślił, że bohater, którego grał wcale nie musiał być szlachetny i tak naprawdę niczego się nie dowiadujemy o jego życiu prywatnym. "Poczucie szlachetności pełnej w PRL-u było niemożliwe. Tak był wymyślony system, by każdy miał poczucie upaprania" - powiedział aktor i trudno się nie zgodzić. Artur Barciś wspominał, że zgodził się zagrać u Kieślowskiego od razu, bez czytania wcześniej scenariusza, na co nie zgodził się reżyser. Przyjął zatem rolę po zapoznaniu się z tekstem i postacią. Aktor powiedział, że scenariusze Kieślowskiego i Piesiewicza miały tę zaletę, że uruchamiały wyobraźnię i "wyświetlał sie film". Jacek Petrycki wspominał zaś, że praca na planie u Kieślowskiego była bezstresowa (w porównaniu do innych reżyserów).

Podczas 13. edycji wspomniano również Ester Krumbachovą. Poświęcono jej twórczości sekcję "Stokrotki i inne cuda. Kino Ester Krumbachovej". Była jedną z kluczowych postaci Czechosłowackiej Nowej Fali (nazywaną jej szarą eminencją i muzą)  i jedną z najbardziej wpływowych kobiet europejskiego kina przełomu lat 60. i 70. XX wieku. Wprowadzeniem do jej biografii i dzieł zajęła się profesjonalnie Šárka Gmiterková. Ester Krumbachová była reżyserką, scenarzystką, scenografką i kostiumografką obdarzoną niezwykłą wyobraźnią i odwagą twórczą. Podczas festiwalu pokazane zostały cztery filmy: „Zabójstwo inż. Czarta” (jedyny film, jaki wyreżyserowała), „Stokrotki” Věry Chytilovej (była współautorką scenariusza, kostiumografką), „Waleria i tydzień cudów” Jaromila Jireša (była autorką scenografii, scenarzystką) i dokument „W poszukiwaniu Ester”. Věra Chytilová podjęła w nim próbę odtworzenia biografii Krumbachovej, spotykając się z osobami, które towarzyszyły jej przez całe życie. Rozmowy z nimi uzupełniają fragmenty filmów oraz wywiadów z Krumbachovą składając się na interesującą, złożoną ze wspomnień i obrazów całość. Pokaz plenerowy tego dokumentu zakończył 13. edycję festiwalu.

Kameralne spotkania, żywe dyskusje, wspomnienia, ciekawe anegdoty i pokazy nietuzinkowych filmów - wszystko to sprawia, że Hommage à Kieślowski jest festiwalem wyjątkowym, o niezwykłej atmosferze. Można poczuć się członkiem wielkiej filmowej rodziny, a oglądając filmy pod gołym niebem po trosze kuracjuszem, korzystającym z dobroczynnego powietrza.