Opis: Jest rok 1781. Antonio Salieri (w tej roli porywający F. Murray Abraham, nagrodzony Oscarem) jest uznanym nadwornym kompozytorem na wiedeńskim dworze Cesarza Józefa II. Dwór ożywa intrygami i muzyką po przyjeździe młodego, ekscentrycznego Mozarta (w tej roli nominowany do Oscara Tom Hulce). Salieri ma się wkrótce z przerażeniem przekonać, że dane jest mu obcować z największym talentem muzycznym, jaki spotkał w swoim życiu. Darem od Boga, który ukrywa się w nędznym ciele żartownisia - Mozarta. Oszalały z zazdrości, oniemiały z zachwytu, nie zawaha się przed niczym, aby zniszczyć Mozarta. Nie zawaha się nawet przed morderstwem...

Rekomendacja Filmosfery: „Amadeusz” Milosa Formana to klasa sama w sobie. Wbrew pozorom nie jest to biografia Mozarta, ale opowieść o walce z samym sobą, Bogiem, indywiduum, które obdarzone nieopisanym talentem zdecydowanie wyprzedza swoje czasy i każdego mu podobnego człowieka. To historia twórczego szaleństwa widziana oczyma statecznego rzemieślnika, który muzykę buduje, wykuwa, a nie czuje każdym elementem swego niewielkiego ciała. Do tego obraz Formana jest niezwykle piękny wizualnie. Barokowe wnętrza i stroje przenoszą do innego, pełnego przepychu świata. Bale, dwory, uczty – czyste szaleństwo i to na bogato. Jednak największymi atutami filmu są niewątpliwie muzyka Mozarta i odtwórca głównej roli – Tom Hulce, który wręcz idealnie odegrał tytułową postać.

Opis: Rzymski wódz, Tytus Andronikus, wraca zwycięski z długiej kampanii przeciw barbarzyńcom. Tradycja każe, by w czasie triumfu złożył w ofierze jednego z jeńców. Wierny obyczajom Tytus wybiera najstarszego syna królowej Gotów, Tamory i - głuchy na jej błagania - dopełnia ofiary. Tymczasem Tamora zostaje wyniesiona do władzy przez amoralnego i zepsutego do szpiku cesarza Saturnina. Jej dwaj synowie, Chiron i Demetriusz, dokonują zemsty na jedynej córce Tytusa, Lawinii. Tak zaczyna się najdziksza i najbardziej krwawa z szekspirowskich tragedii. Opowieść o zemście za zemstę, o obłędzie, o ideałach, które przestały cokolwiek znaczyć. Opowieść o człowieku, który w imię najwyższych wartości splamił sobie ręce niewinną krwią i przemienił Wieczny Rzym w piekło na ziemi.

Rekomendacja Filmosfery: W „Tytusie Andronikusie” zakochałam się od pierwszego wejrzenia lata temu. Może właśnie dlatego tak trudno pisać mi o filmie Julie Taymor… choć jest o czym. „Tytus Andronikus” to niezwykła ekranizacja dramatu Shakespeara, łącząca starożytność i współczesność, zawieszona w swej brutalności trochę między czasami, a właściwie ponad nimi, by pokazać uniwersalność opowiadanej historii. Śmierć wieku niewinności i próba odnalezienia się w krwawym, przewartościowanym świecie… aż chce się powiedzieć: skąd my to znamy. Do tego Taymor łączy nie tylko czasy, ale i sztuki, jest filmowo, ale i teatralnie, a czasem wręcz czuje się pociągnięcia malarskiego pędzla. Tu też panuje uniwersalizm. Na dodatek „Tytus Andronikus” to same gwiazdy i to nie tylko w obsadzie aktorskiej. I fakt obraz jest brutalny i krwawy, fakt, nie jest on najłatwiejszy w odbiorze, ale wizja reżyserki jest na tyle interesująca i wyjątkowa, że warto poświęcić mu czas i wyrobić sobie własne zdanie.

Opis: „Wino truskawkowe” wprowadza nas w magiczny świat prawdziwego środka Europy. Miłość, zbrodnia, pokuta są tu naturalnymi składnikami życia, tak jak pory roku, odlatujące ptaki czy szum górskiego potoku. Główny bohater Andrzej, porzuca wielkomiejskie życie i przenosi się na galicyjską prowincję, aby tam odnaleźć wewnętrzny spokój i harmonię. Mała mieścina, w jakiej się znalazł, rządzi się swoimi niezmiennymi prawami. Komendant policji od lat jest tu ciągle ten sam, mężczyźni przesiadują w knajpie nad kuflem piwa, a w niedzielę wszyscy idą na mszę. Jest też lokalna piękność, Słowaczka Lubica, w której kocha się pół miasteczka, a ona kusi swymi wdziękami niczym Malena z filmu Giuseppe Tornatore.

Rekomendacja Filmosfery: „Wino truskawkowe” to z pozoru wręcz idealny film na lato. Oniryczno-magiczna, trudna do uchwycenia atmosfera, piękne krajobrazy polsko-słowacko-ukraińskiego pogranicza, miłość, zbrodnia, duchy i wino… Wszystko to jednak jest okraszone realnymi ludźmi i metafizycznymi pytaniami. Ta mieszanka sprawia, że „Wino truskawkowe” zdaje się być bajką, magiczną przypowieścią, trochę smutną, trochę wesołą, trochę romantyczną i trochę straszną. Niezwykle to wciągające tak dla ducha, jak i dla oka, bo zdjęcia Bieszczad Tomasz Michałowskiego dopełnione muzyką Michała Lorenca przenoszą nas w jedno z najpiękniejszych miejsc na świecie.  

Opis: W średniowiecznej Anglii, w XII wieku, w lasach Sherwood żył wyjęty spod prawa szlachcic, którego imię i burzliwe życie są romantyczną legendą. Był to Robin Hood, który wraz ze swymi towarzyszami był gotowy oddać życie w obronie biednych i ciemiężonych.

Rekomendacja Filmosfery (Kasia Piechuta): Film Kevina Reynoldsa z 1991 roku to chyba najbardziej znana filmowa adaptacja historii o Robin Hoodzie. Choć w losach tego słynnego Anglika na pierwszy plan wysuwa się przygoda, to w tym filmie właściwie równorzędną rolę pełni humor – przezabawna jest zwłaszcza postać szeryfa z Nottingham. Kevin Costner niestety nie powala na kolana swoją grą aktorską, ale też nie psuje odbioru filmu. Polecam tę wersję Robin Hooda każdemu, kto jest spragniony odrobiny czystej rozrywki.

Opis: Fascynujący portret legendarnej Coco Chanel, wizjonerki, rewolucyjnej dyktatorki mody, istnej „diablicy o ludzkich pragnieniach”. To ona pozwoliła kobietom nosić krótkie fryzury, sztuczną biżuterię oraz spodnie. Stworzyła wzór ekstremalnej elegancji z nieśmiertelną małą czarną na czele oraz najbardziej uwodzicielski zapach na świecie - Chanel Nr 5. Szokujące przeżycia pozornie chłodnej i żądnej sukcesu kobiety, której najgłębiej skrywaną potrzebą okazała się potrzeba prawdziwej miłości. Poznacie wielką Ikonę Mody - Coco Chanel, której samotność była równie wielka jak jej sława.

Rekomendacja Filmosfery: Coco Chanel – to postać, której przedstawiać nie trzeba i to nie tylko osobom, dla których moda jest całym światem, ale i zwykłym śmiertelnikom. Anne Fontaine pokazuje w jaki sposób ukształtowała się  drobna dziewczyna z sierocińca i co wpłynęło na to, że wspięła się na szczyty i na zawsze zrewolucjonizowała rynek mody.  „Coco Chanel” to nie pełna i wyczerpująca biografia, to raczej jej wycinek, karty historii, które na zawsze wyryły się w psychice bohaterki i naznaczyły jej życie do końca ich dni. I to chyba jedyna wada obrazu – bycie fragmentem całości. Bo aktorsko jest wybornie. Audrey Tautou bryluje na ekranie i wypada fantastycznie w roli cynicznej i bardzo inteligentnej (choć nie posiadającej wykształcenia) Coco. Aktorka nie spłaszcza granej postaci, ale pokazuje cały wachlarz często przeciwstawnych cech. Polecam i to nie tylko fanom małych garsonek i małej czarnej.