Miłość jest podobno najpotężniejszym uczuciem na świecie. W kinie hołduje się temu stwierdzeniu chyba bardziej niż w innej dziedzinie sztuki. Powstały setki filmów o tym uczuciu, które łączy dwie osoby. W znaczącej większości możemy obejrzeć produkcje o podłożu romantycznym, które nie ma dużego odzwierciedlenia w prawdziwym życiu. Historie o miłości pomiędzy rodzeństwem było równie dużo, ale żadna nie przedstawiała tego tak ujmująco jak „Grobowiec Świetlików”. Miłość która łączy rodzeństwo jest czymś wyjątkowym i jej prawdziwe znaczenie pozna jedynie ktoś, kto posiada brata lub siostrę. Twórcy „Grobowca Świetlików” dodali do tego tło drugiej wojny światowej i uzyskali efekt wyjątkowo głęboki w swoim przesłaniu.

Seita jest młodym chłopcem, którego ojciec walczy w marynarce wojennej Japonii. Stara się pilnować swojej młodszej siostry Setsuko i jednocześnie być dobrym synem. W kulturze Japońskiej jest bardzo istotne, aby syn był odpowiedzialny, godny zaufania i nie zawiódł oczekiwań rodziców. Ku nieszczęściu Seity przychodzi mu żyć w czasach wyjątkowo trudnych. Daje z siebie wszystko, jednak nie jest w stanie zmienić biegu zdarzeń. Nie mając wieści od ojca, który walczy na morzu, tracąc matkę podczas nalotu, musi stawić czoła zupełnie nowym sytuacjom. Bez domu, który spłonął podczas nalotu, i matki, stara się, by jego młodsza siostra żyła w miarę normalnie. Rzeczywistość okazuje się być jednak wyjątkowo brutalna dla jego marzeń.

Siła, która cechuje Seitę może zadziwić niejednego. Nie da się nie zauważyć bólu, który tkwi w nim, jednak nie daje tego po sobie poznać w obecności młodszej siostry. Za wszelką cenę stara się zachować pozory normalności, nawet jeśli normalność już dawno stał się marą. Postać Seity zmienia się wraz z trwaniem filmu diametralnie, ale tylko dla postronnego odbiorcy, dla swojej siostry nadal stara się pozostać tym samym starszym bratem. Niewinność Setsuko zdaje się być niewzruszona na otaczający ją świat, nawet jeśli gdzieś w głębi siebie może rozumieć, co tak naprawdę się dzieje. Mimo wszystko wierzy w swojego brata i jego zapewnienia, że jutro będzie lepiej. Miłość która łączy tą dwójkę jest niewzruszona na to co dzieje się wokół nich. Trudno opisać uczucia, „Grobowiec Świetlików” pokazuje je w sposób wyjątkowy. Film ten jest wizualizacją emocji, ich przekazem, który wykorzystał obraz do pokazania prawdziwego swojego oblicza. Każdy człowiek jest innym, każdy zatem inaczej odbierze to, co widzi na ekranie, jednak to, co czuje się podczas seansu „Grobowca Świetlików” jest na tyle uniwersalne, że obraz staje się zbytecznym dodatkiem.

Dwadzieścia sześć lat czekaliśmy na premierę kinową tego filmu. Z jednej strony warto było czekać, z drugiej - szkoda, że aż tyle. Jeśli można w sposób prosty, ale zarazem głęboki, pokazać istotę miłości pomiędzy rodzeństwem, oddanie dla drugiej osoby i bezsens wojny, który dotyka nie tych, którzy na to zasługują – „Grobowiec Świetlików” robi to w sposób wyjątkowo bliski sercu każdego człowieka, który ma w sobie chociażby krztynę empatii. Wojna jest złem, wie to każdy, a mimo to nadal trawi nasz świat. Jeśli tylko każdy z nas obejrzałby film taki jak „Grobowiec Świetlików” może dałoby się to zmienić. Jestem dorosłym facetem, a mimo to ta produkcja sprawiła że zapłakałem. Nie tylko nad losem bohaterów, ale nad światem, który nas otacza. Historie takie jak w „Grobowcu Świetlików” zdarzają się co dzień, film ten tylko uświadamia nam, że na co dzień jesteśmy na to ślepi. Właśnie za to kocham kino japońskie, pokazuje nam jak płytkie jest nasze myślenie. Polecam wszystkim tym, którzy pragną wyjść z kina nie tylko emocjonalnie wstrząśnięci, ale także wstrząśnięci uczuciowo. Wszystko obraca się wokół empatii, a ten film pokazuje nam jej prawdziwe oblicze.