Żeby wejść w akcję filmu ,,Anioł Śmierci” należy najpierw poznać historię Josepha Mengelego. Bo film został zainspirowany jego historią. Joseph Mengele był lekarzem, który podczas II wojny światowej przeprowadzał eksperymenty medyczne na więźniach obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Do jego szczególnych zainteresowań należały bliźnięta i karły. Joseph Mengele był uznawany za niezwykle okrutnego oprawcę tamtego okresu. Paradoksalnie miał opinię mężczyzny eleganckiego, kulturalnego, czarującego, stąd przydomek: ,,Anioł Śmierci”.
Do jego praktyk należało między innymi wstrzykiwanie śmiertelnych chorób pacjentom. Wierzył w swoją misję. Dziedziną, której poświęcił się Mengele była genetyka. Prowadził bardzo skrupulatne badania. Ciekawy jest fakt, że Joseph Mengele nigdy nie poniósł odpowiedzialności za swoje czyny. Po wojnie wyjechał do Ameryki Łacińskiej. Zatrzymał się w Argentynie i dzięki pomocy żony oraz organizacji nazistowskich ukrywał się tam do końca życia. Często zmieniał miejsce pobytu. Wciąż prowadził badania genetyczne i eksperymenty na dzieciach. Wciąż wierzył, że to co robi jest słuszne. Oficjalnie przyczyną jego śmierci było utoniecie.
Film opowiada historię argentyńskiej rodziny. Małżeństwo posiada trójkę dzieci: dwóch chłopców i jedną dziewczynkę. Dziewczynka cierpi na zahamowanie wzrostu. To właśnie ona przyciąga szczególną uwagę doktora Mengele, który teraz pod fałszywym nazwiskiem -rzekomo jest weterynarzem, prowadzi eksperymenty z hormonami wzrostu na bydle.
I trzeba od razu zaznaczyć, że obraz należy traktować bardziej jako dokumentalną próbę sportretowania relacji ofiary i oprawcy. To interesujące studium psychologiczne pokazujące jak oprawca zwabia swoją ofiarę. W rezultacie ofiara sama do niego lgnie. Oprawca potrafi w sposób wyrafinowany manipulować całym otoczeniem. Zasadne wydaje się tutaj stwierdzenie ,, Gdzie rozum śpi, tam budzą się demony”. Reżyserka Lucia Puenzo (nagrodzona na festiwalu Filmowym w Cannes (2007) za film „Goya”), rozgrywa fabułę jak dobrą partię szachów. Każdy ruch jest bardzo przemyślany. To partia rozegrana pomiędzy ojcem rodziny- Enzo i Mengele, który jak pionki w swojej grze przechwytuje kolejnych członków rodziny. Akcja filmu, jeśli tak to w ogóle można nazwać, prowadzona jest bardzo powoli. Ale ma to swój ukryty sens. Bo prawda w tym filmie odkrywana jest po kawałeczku. Oprawca oplata swe ofiary, powoli zdobywa ich całkowite zaufanie i przyzwolenie na robienie tego czego chce. Nawet dotąd nieufny i powściągliwy ojciec rodziny - świetnie zagrany przez Diego Peretti, daje na chwilę uśpić swą czujność.
Enzo to chyba jedyna trzeźwa i rozsądna postać w tej rodzinie, która doskonale wie, że niczego nie ma za darmo, a za każdy otrzymany prezent w końcu trzeba zapłacić. Gdyby nie on, zapewne Mengele doprowadziłby swe ofiary do drastycznego finału. Jestem pod ogromnym wrażeniem gry aktorskiej Natalii Oreiro, która w filmie wcieliła się w matkę dziewczynki, spodziewającej się wkrótce bliźniąt. Natalia Oreiro - dotychczas znana z argentyńskich telenowel, w niczym nie przypomina tamtych postaci. Prezentuje niebywały kunszt aktorski. Jej gra jest bardzo stonowana, bardzo dojrzała, emocje bardzo prawdziwe. Natalia znana chyba najbardziej z roli w ,,Zbuntowanym aniele" w niczym nie przypomina tej nadpobudliwej, trywialnej postaci.
Film jest bardzo dopracowany w szczegółach. Piękne zdjęcia, przemyślane ujęcia i doskonała gra aktorska robią niezapomniane wrażenie. Niestety jest nazbyt rozwlekły, żeby mógł zadowolić niecierpliwych widzów, a czy tacy jeszcze istnieją? Ale wart obejrzenia chociażby dla takiej mądrej nauki, jak czasem można dać się nabrać nieznajomym. Bo Joseph Mengele jest w tym filmie takim trochę sprytnym akwizytorem, który dzięki czarowi potrafi wcisnąć wszystko, czy to garnki, czy to stopniowo aplikowaną śmierć, ale oczywiście wszystko w słusznych intencjach.
