Długi czas zastanawiałem się jaki jest sens tworzenia kolejnego cyklu o przygodach Spider-Mana, zwłaszcza, że kilka lat temu powstał już jego odpowiednik. Po obejrzeniu tych starszych filmów, gdzie główna rola przypadła w udziale Tobiemu Maguire’owi, oraz tych nowych - z Andrew Garfieldem w roli człowieka pająka, mam nieodparte wrażenie, że producenci czuli niesmak, niedosyt, dlatego powstały nowego filmy o przygodach Spider-Mana.
Historia człowieka pająka jest znana wielu osobom, jednak dla tych, którzy nie wiedzą o co chodzi, już tłumaczę : Peter Parker jest młodym chłopakiem zamieszkującym Nowy Jork. Nie wyróżnia się niczym szczególnym spośród swoich rówieśników, może poza swoim wyjątkowym intelektem. Będąc młodym dzieckiem traci oboje rodziców - w nie do końca jasnych okolicznościach. Jego wychowaniem zajmuje się wujostwo. Przypadkiem Peter zostaje ukąszony przez pająka, który powstał wskutek eksperymentów genetycznych. Tym sposobem Peter zyskuje niesamowite zdolności , które wykorzystuje do walki z przestępczością jako tytułowy Spider-Man.
„Niesamowity Spider-Man 2” znacząco różni się od poprzedniej części. Więcej w niej humoru, akcji, mniej momentów przestoju, w których widz mógłby poczuć się znudzony. Scenarzyści postanowili zrezygnować z wątku zemsty, który kierował wcześniejszą odsłoną Spider-Mana. Peter Parker nie ugania się po Nowym Jorku w celu zaspokojenia swojej prywatnej vendetty. Szuka natomiast wyjaśnienia tajemniczego zniknięcia swoich rodziców. Bardzo dobrze zrobiło to postaci Spider-Mana. Jego misja walki z przestępczością stała się bardziej ludzka, nie napędzana prymitywnymi uczuciami, ale empatią. Nieco irytującą cechą, która została dopisana człowiekowi pająkowi, jest jego nazbyt rozwinięte poczucie humoru. Irytuje to momentami, szczególnie, że Parker okazuje to niezbyt bogato werbalnie, jak nastolatek, nie jak super bohater. Z drugiej strony ładnie to kontrastuje z komiksem, gdzie humor ten był obecny w równie dużym stopniu.
W drugiej części „Niesamowitego Spider-Mana” Electro postanawia zrównać z ziemia Nowy Jork, przy pomocy nikogo innego jak Zielonego Goblina - znanego z wersji z Maguirem. Jakże bardziej potężny jest to przeciwnik w porównaniu z Jaszczurem z poprzedniej części. Elektro nie tylko dysponuje siłą fizyczną, ale potrafi kontrolować elektryczność, na co zresztą wskazuje jego imię. Tym bardziej dziwi widza przebieg walki na ekranie. Efekty specjalne są naprawdę dobre, ale po raz kolejny popełniono błąd przy tego typu filmach (tak obecny ostatnio w świecie kina): chcąc za wszelką cenę oczarować widza wizualnie, zapomniano, że fabuła jest o wiele bardziej istotna. Zupełnie inaczej postąpiono w przypadku Zielonego Goblina, którym zostaje dawny przyjaciel Parkera, Harry Osborn. Psychologia tej postaci jest zgłębiona wyjątkowo dokładnie, do tego stopnia, że starałem się nawet usprawiedliwić jego poczynania. O tyle, o ile Electro to człowiek cierpiący na syndrom niższości, tak Goblin posiada o wiele bardziej złożoną psychikę i pobudki, które nim kierują.
Obsadzenie w roli głównej Andrew Garfield’a było bardzo dobrym posunięciem. Znacznie bardziej pasuje do tej roli niż jego poprzednik, Maguire. Nie stworzył postaci, która wzbudza współczucie, ale podziw. Pokazał, że bohatera można lubić nie tylko za jego czyny, gdy twarz zakrywa mu maska, ale także i wtedy, gdy jej nie nosi, co było dużym problemem w produkcji sprzed dziesięciu lat. Emma Stone, pomimo wyjątkowo miłej aparycji, talentu za dużo nie posiada. Powinna pozostać w konwencji romantycznych filmów, gdzie idzie jej o wiele lepiej. Natomiast Dean DeHaan omal nie skradł filmu Garfieldowi. Świetnie wczuł się w swoja postać, co czuć na każdym kroku. Razem z nim czujemy złość na to, co go spotyka. DeHaan zagrał w taki sposób, że naprawdę zrozumiałem, co kieruje jego decyzjami. Wytłumaczenie tego w sposób obiektywny kuleje w filmach, gdzie pojawiają się „super czarne charaktery”. Tym razem wyszło to bardzo dobrze.
„Niesamowity Spider-Man 2” jest w mojej ocenie najlepszym filmem o tym super bohaterze jaki dotąd widziałem. Dawniej nie przepadałem za tą postacią, teraz jednak zyskał moją szczerą sympatię. Zdecydowanie warto wybrać się do kina na ten film, który oczaruje nas efektami specjalnymi, momentami rozbawi, ale na pewno zapewni nam dobrze spędzony czas. Czekam z niecierpliwością na kolejną część, mam nadzieję, że się pojawi.
