Jeśli ktoś myśli, że w kinie zostało pokazane już wszystko i na wszystkie sposoby. Jeśli ktoś myśli, że kino nie potrafi już używać metafizyki do opisywania świata.... „Lekcje harmonii” są dowodem na to, jak bardzo się myli, do czego ja także się przyznaję.

Każdy kadr tego filmu jest krystalicznie skondensowanym pięknem. Reżyser Emir Baigazin w sposób genialny usuwa wszystkie zbędne przedmioty z tła, które mogłyby rozpraszać naszą uwagę. Niejednoznaczna określoność czasu i miejsca akcji (cywilizacja jakby nie istnieje) czyni ten film dodatkowo wyjątkowym.  Wręcz ascetyczna scenografia i kostiumy tworzą perfekcyjnie skomponowaną harmonię, która za chwilę ma zostać zachwiana. To film o bezsilności wobec praw natury, które nie mogą istnieć bez jej ciemnej strony. Niczego niespodziewająca się, beztrosko hasająca owca za chwilę znajdzie się na talerzu.

Od pierwszych minut filmu nie ma wątpliwości, że mamy do czynienia z prawdziwym mordercą. Sposób w jaki bohater zabija owcę, a następnie obdziera ze skóry i patroszy bez wkładania w to  jakichkolwiek emocji świadczy o niezwykłej sile charakteru. A dodać trzeba, że ów bohater Asłan (Timur Ajdarbekow) ma 13 lat. Ale dopiero agresja skierowana w jego kierunku wyzwala lawinę skrywanych dotychczas emocji.
Jest niewątpliwie chłopcem wrażliwym, bo tak dotkliwie odbiera żart kolegów. Ale wrażliwość jest też synonimem okrucieństwa. Agresja skierowana w jedną stronę, musi znaleźć ujście z drugiej strony, no i zawsze znajdzie się ktoś większy, albo mniejszy na kogo można ją wyładować. Bo agresja rodzi agresję, a zło pokona tylko zło. Chłopiec dochodzi do takiej perfekcji panowania nad sobą, że jest w stanie oszukać nawet własny umysł, że nie jest wariatem.

Momentami ten film ogląda się jak film przyrodniczy o drapieżnikach występujących w naturze, z których największym jest bez wątpienia człowiek. Bo człowiek potrafi konstruować narzędzia do zabijania. Ale człowiekowi nie wystarczy tylko samo zabijanie jak to się ma u zwierząt- z potrzebą zaspokajania fizjologicznego głodu. Człowiek jako stworzenie wyższe- chce czegoś więcej. Musi więc torturować, znęcać się psychicznie, sprawdzać granice bólu i eksperymentować na ofiarach, bo człowiek nie jest zwykłym mordercą, ale jest też psychopatą.

Film „Lekcje harmonii” jest niepokojący jak filmy Lyncha i uduchowiony jak filmy Kieślowskiego, ale tak zupełnie inny od wszystkiego, co do tej pory widziałam. Tak jak u Lyncha ukazuje piękno, pod którym czai się ukryte zło, a także przywołuje częste w jego twórczości motywy snów. Przypomina „Krótki film o zabijaniu” Kieślowskiego, a sposób obrazowania momentami kojarzy się z „Niebieskim”. Widać też, że reżyser czerpie z twórczości ojca suspensu i thrillera psychologicznego Hitchcocka. Sposób, w jaki z kliniczną precyzją bohater czyści miejsce zbrodni nawiązuje do „Psychozy”, w którym to ta czynność symbolizuje dobrze wykonaną pracę.

 Pojawia się genialny suspens pod koniec i wykorzystanie zasady: „Whodunit” ( Kto to zrobił?). My wiemy kto zabił, ale detektywi muszą się tego dowiedzieć. Czas jaki mają detektywi na odkrycie prawdziwego mordercy, jest także czasem dla mordercy na uniknięcie kary. Każdy ich błąd jest atutem w rękach mordercy. Zamknięcie dwóch osobników jednego gatunku, w jednym pomieszczeniu musi się źle skończyć dla jednego z nich.

W tym filmie jest tak wiele symboli, że każdy odczyta go na swój sposób, ale większość się myślę zgodzi, że jest on po prostu arcypiękny wizualnie- czego dopełnieniem jest znakomita gra aktorska.

Nie każdemu spodoba się ten film- to pewne. Wymaga od widza bezwzględnego skupienia i oczu szeroko otwartych. Kto jednak lubi piękno w najczystszej postaci, tym filmem się zachwyci. Niesamowity jest ten film, absolutnie niesamowity. Chylę czoła przed tym obrazem, przed reżyserem Emirem Baigazinem i przed wszystkimi, którzy maczali w nim palce.