Dla wielu ludzi przekroczenie zachodniej granicy jest wyobrażeniem początku lepszego życia. Film Christiana Schwochowa „Druga strona muru” pokazuje, że zanim nastąpi ten początek, musi upłynąć wiele krwi. Pomimo że film rozgrywa się w latach 70. XX wieku i dotyczy migracji z Niemiec wschodnich do zachodnich po lepsze życie, lepszy start dla własnych dzieci, to ta historia może stać się historią uniwersalną o emigracji na zachód w ogóle. To swego rodzaju niemiecki sen, który, zanim się ziści, musi minąć wiele nieprzyjemnych chwil. Bo żeby zacząć nowe łatwiejsze  życie na zachodzie trzeba przejść szereg etapów, by wzbudzić zaufanie, że na ten zachód się zasłużyło, że przeszłość nie zaważy na przyszłości w nowych okolicznościach. Dla samotnej matki to nie lada wyzwanie. Chodzenie od gabinetu do gabinetu, zeznania, odpowiadanie na kłopotliwe pytania, upokarzające procedury i spotkanie się z prawdą z przeszłości, z którą bohaterka zdążyła się już oswoić. Zawsze jednak znajdzie się ktoś życzliwy, kto jest jak na zawołanie i bez zadawania pytań po prostu pomaga.

Największym atutem filmu „Druga strona muru” jest obsada. Jordis Triebel jako Nelly stworzyła postać tak prawdziwą, tak wiarygodną, że podążanie za nią jest niezapomnianym przeżyciem. Nelly to samotna matka i kobieta. Kobieta piękna, która wzbudza zainteresowanie mężczyzn, co czasem jej ułatwia załatwianie wielu spraw, a czasem jest jej przekleństwem. Nelly jest bardzo kobieca. Jest silna, dzielna, nie stara się rozpamiętywać przeszłości, ale idzie do przodu. Jednak nałożenie się trudnych okoliczności powoduje, że zaczyna popadać w paranoję, nie wie komu ufać, co niestety dobitnie odbija się na psychice jej syna. Aleksiej – syn Nelly, to także znakomicie stworzona postać. Chłopiec jest wrażliwy, a jednocześnie bardzo samodzielny, bardzo nie chce sprawiać kłopotów matce, a nawet próbuje jej znaleźć odpowiedniego kandydata na życiowego partnera. Problem polega na tym, że nerwowa matka nie docenia, a nawet nie dostrzega jego starań, a wręcz karze go za zuchwałość bycia dorosłym w tej relacji. Świetnie są też skonstruowane dwie męskie postacie. Hansa także uciekiniera z NRD, który jest szykanowany za rzekome szpiegostwo dla Stasi, a który bardzo ofiarnie, ale po cichu pomaga Nelly, która z kolei odtrąca jego pomoc, nie wierząc w jego dobre intencje. Drugą znakomicie zarysowaną postacią męską jest amerykański agent przesłuchujący Nelly, który pada ofiarą jej uroku i przekracza niedozwoloną granicę służbowej relacji. 

To, co jednak w filmie Schwochowa jest najlepsze, to niewątpliwie zachwycająca strona wizualna. Piękne zdjęcia Franka Lamma. Znakomicie poprowadzona kamera z ręki, obraz jest cały czas w ruchu, co nadaje dynamizmu filmowi i jest odniesieniem do dynamicznej postaci Nelly. Kadry są niebywale wysublimowane. Przez film przebija się niezwykła malarskość, dbałość o szczegóły plastyczne. Na uwagę zasługują wspaniałe i niezwykle odzwierciedlające epokę lat 70. kostiumy autorstwa Kristin Schuster. To również wspaniała scenografia Tima Pannen. Te smaczki w postaci konsekwentnie dobranych lokalizacji, oprawie scenograficznej i kreowaniu postaci – od kostiumu do charakteryzacji, sprawiają, że film ogląda się z pasją.

Sama fabuła zaś nie powala, brakuje w niej napięcia, ale jest to porządnie opowiedziana historia i raczej nie można tu mówić o rozczarowaniu. Jest to historia trochę opowiedziana na chłodno, która bardziej skupia się na samej formie niż na treści. 

Dla zaspokojenia estetycznych wrażeń, jak najbardziej warto zobaczyć ten film. Również warto dla obsady. Postacie, które zostały wykreowane w filmie, są tak pełnokrwiste, charyzmatyczne i pełne złożoności psychologicznej, że obcowanie z nimi to sama przyjemność.