Nie będę ukrywać, że do francuskich komedii mam lekki sentyment, zrodzony przez filmy z Luisem de Funesem, które za bajtla oglądałam namiętnie. Zresztą w ogóle jakoś lepiej czuję się w bardziej przyziemnym świecie serwowanym mi przez europejskie kino obyczajowe.  W „Rozumiemy się bez słów” dostałam trochę jednego i drugiego – trochę śmiechu i trochę wzruszeń, a wszystko w rzeczy o wchodzeniu w dorosłość na tle niepełnosprawnej rodziny i to podanej bez nadmiernej ckliwości, o którą byłoby wcale nietrudno. 

Paula nie ma lekko. Okres dojrzewania, jak dla każdego nastolatka, utkany jest z większych lub mniejszych problemów. Na dokładkę dziewczyna pomaga rodzicom na gospodarce, a jakby tego było mało, jest jedyną słyszącą w rodzinie – spada więc na nią obowiązek wszystkich zewnętrznych kontaktów – nawet tych biznesowych. Nic więc dziwnego, że Paula jest zmęczona. Obowiązki wobec rodziny, w końcu jest ich jedynym łącznikiem ze światem dźwięków, pomoc w rodzinnym biznesie i szkoła wypełniają niemalże cały jej czas. Wszystko zaczyna się zmieniać, kiedy dziewczyna odkrywa swój piękny głos i zaczyna śpiewać...

W „Rozumiemy się bez słów” Eric Lartigau zderza dwa kontrastujące ze sobą światy i to nie tylko ciszy i dźwięku, ale przede wszystkim starych i młodych. Brak porozumienia między pokoleniami został tu wręcz wyolbrzymiony przez wprowadzenie w rodzinie Bélier niepełnosprawności, która jeszcze bardziej komplikuje sytuację. I co ciekawe w obu kierunkach, bo dla jednej i drugiej strony byłoby o wiele łatwiej, gdyby stała po tej samej stronie barykady. Trudność z rozpoczęciem własnego, dorosłego życia zderza się tu z murem niezrozumienia (rodzice nijak nie mogą podziwiać talentu Pauli) i strachu – tak spowodowanego utratą dziecka, które wkracza w samodzielne życie, jak i utrata jedynego łącznika z normalnym światem (tego obawia się także Paula). To, co znane nagle staje na głowie i obu stronom trudno jest się z tym pogodzić. Film bardzo zyskuje na fakcie, że Lartigau nie skupia się tylko na jednej stronie. Główną bohaterką pozostaje Paula, ale drugi plan w postaci jej rodziny, nie pozostaje na uboczu. 

Aktorsko jest wręcz genialnie. Młodziutka Louane Emera jest tak naturalna w swej kreacji Pauli  Bélier, że momentami zapominamy, że dziewczyna gra. Naturalność, brak manieryzmów i wulgarności sprawia, że Emera po prostu bryluje na ekranie. A do tego ma naprawdę piękny głos, który nie jest efektem elektronicznych przeróbek, tylko naturalnym darem aktorki (finalistka francuskiego „The Voice”). Nie można się więc dziwić Cezarowi dla najbardziej obiecującej aktorki. Skromną, inteligentną nastolatkę równoważy fantastyczny Eric Elmosnino w roli zblazowanego i zgorzkniałego nauczyciela muzyki Thomassona.  Na ekranie fantastycznie prezentują się również rodzice Pauli: Karin Viard i François Damiens.  Nie dość, że ich kreacje są naprawdę wyśmienite, to aż trudno uwierzyć, że obydwoje są słyszący. 

To wszystko okraszone jest całkiem zabawnych humorem – głównie wynikającym z niepełnoprawności rodziny Pauli. Nie będę ukrywać, że humor jest rubaszny często oparty na podtekstach seksualnych (ale bez kloacznego charakteru) i pewnie nie każdemu przypadnie do gustu. Wszystko jest jednak na tyle wyważone, że nie pozostawia niesmaku. 

Ciepła opowieść o dojrzewaniu, z idealnie dobraną piosenką finałową, trochę do śmiechu i trochę do łez. I chyba nie można oczekiwać więcej od filmu bądź co bądź familijnego. Na mnie „Rozumiemy się bez słów” zrobiło wrażenie, gorąco więc polecam, to na pewno będzie udany rodzinny wieczór.


Recenzja powstała dzięki współpracy z Monolith Video - dystrybutorem filmu na DVD.